Jeetje! Vorige week maar liefst vier dagen geen contact gehad, en gister ging ik totaal de mist in! Ik voelde me alleen, het regende pijpestelen, en ik had al tien smsjes geschreven en niet verzonden in mijn blackberry staan. Want wat wilde ik hem veel zeggen! Ik wilde hem zoveel zeggen, dat ik er wel tien smsjes voor nodig had. Maar elke keer sloeg ik ze op, en daar bleven ze. Tot het moment kwam dat ik een liedje op de radio hoorde, wat mij volledig deed denken aan HEM! En daar ging ik...
Ik stuurde een heel kort smsje... Van vrienden hoorde ik dat ze al eerder wisten van de breuk, dan mij. Hij had deze beslissing blijkbaar al bij ze uitgesproken. Daar was ik nog al kwaad over. Ik smste dan ook dat ik het niet kon begrijpen dat anderen het al eerder wisten dan ikzelf. En ik daar een paar vragen over had, of ik hem mocht bellen.
Nog geen minuut later ging de telefoon, het was hem. Maar ik durfde gewoon niet op te nemen, want bij het horen van zijn stem ben ik al 3 dagen van slag. Vervolgens kwam er een kwaad smsje, dat ik moest opnemen en dat het onzin was wat ik in mijn sms gestuurd had. Ik reageerde vervolgens met een sms van 6 kantjes terug, en daar gingen mijn opgebouwde dagen zonder contact. En het resultaat: Enorme sms ruzie en het feit dat hij nu helemaal nooit meer op mij zal reageren. Want dat stond in zijn laatste (kwade) sms. Hij ging volledig los in zijn smsjes, en de tranen spatten mij elke keer weer in de ogen. Voor mijn vragen is geen ruimte, voor mijn verdriet is ook geen ruimte.
Ik zie het als een voetbalspel. Hij die al die maanden op de middelstip stond om te scoren, en ik die aan de zijlijn werd geplaatst om het spel vanuit die positie mee te maken. Bij ieder doelpunt stond ik achter hem, maar voor mij kwam nooit de ruimte binnen zijn spel. Ik stond niet als scheidsrechter aan de kant, want ik mocht niet de regels bepalen, ik was slechts toeschouwer. En nog steeds is er geen ruimte voor mijn emotie en vragen. Hij wil alleen maar met rust gelaten worden en ziet niet in dat zijn antwoorden nodig zijn voor mijn herstel.
Wat moet ik hier nou mee? Kregen jullie antwoorden? Of zijn jullie doorgegaan zonder?

En dan die pijn: Een onbeschreven rot gevoel welke ik niet kan plaatsen! Bij opstaan, bij slapen gaan, en alle momenten er tussenin, het is er!

Ik lees het boek nu: De wijsheden van een gebroken hart, prachtig! Maar mijnj gevoel blijft hetzelfde. Ik doe mijn dingen, werk keihard, om het gevoel maar te onderdrukken. Maar ik merk dat mijn omgeving weinig begrip heeft voor mijn situatie. Ze snappen het niet. "Er zijn meer vissen in de vijfer" zeggen ze dan, hoe cliche! Ik haat deze opmerkingen. Ze verwachten allemaal dat ik zomaar weer door kan gaan, alsof hij er nooit geweest is. Maar wat ze vergeten is dat HIJ wel mijn grote liefde was! En ik rouw....