Tranen rollen over mijn wang,
hoe kan het zijn dat een vrouw/meid van amper 26 jaar oud en amper 166 cm en teder mij zo verdriet kan geven. Ik ben normaal altijd sterker dan dit, ik lach de hele dag door, altijd bezig met sport. Mezelf continue willen verbeteren en het maximale eruit willen halen. Continue bezig zijn en nooit alleen willen zijn. Nu ben ik alleen en komt alles over me heen..

Er speelt meer in mijn leven af, ik zou willen zeggen wat, maar soms is een tijd er zelf er over nadenken misschien ook even beter.

Zo verschrikkelijk vrolijk ik gister avond was, zo verdrietig was ik vanmorgen. Slapen met de tv aan, net dat beetje achtergrond geluid en binnen een paar minuten was ik vertrokken, onderweg naar een andere dimensie. Bij het wakker worden was ik te moe om na te denken, ik heb nog even proberen te slapen maar dit ging niet en ik ben gaan denken, de grootste fout die ik kon maken. Even een andere zender op zetten tijd voor wat vrolijks, en daar was je weer. Een brede volle glimlach, wat had ik die op dat moment nodig.

Een paar minuten later, was het ineens over, daar waren ze weer. Tranen rolden over mijn wang, is dit iets wat ik wilde nee maar ik kon er weinig aan doen. Ik kon me niet verzetten het moest er op dat moment uit.
Ik ben mijn bed uit gegaan, de zolder gaan opruimen. Wat doet dat je goed.. Het wordt hier zo vaak beschreven ga opruimen. En nu eindelijk gedaan. Wat een hoop herinneringen kwam ik tegen van vroeger. Foto's, flippo's, mask, speelgoed etc en liefdesbrieven. Een meisje schreef dat ze altijd gek op me was en dat ze altijd bij me in de buurt wilden zijn. Als ik de les werd uitgestuurd deed zij er alles aan om even bij mij te kunnen komen.

Op dit moment ben ik een vrolijke jongen, ik weet niet hoe het over 1 minuut is. Maar van dit moment geniet ik wetende dat het ooit vast en zeker goed zal komen.

Nu ga ik zo weer opdrukken en veel opruimen, want dit maakt me op het moment echt gelukkig.