Vorige zomer leerde ik op mijn vakantiejob een droom van een jongen kennen. Vanaf de eerste seconde dat ik hem zag was ik al smoorverliefd. Het klikte tussen ons, we hadden veel gemeen, en een paar weken later zijn we een relatie begonnen. Die anderhalve maand later voorbij was. Ik heb hem nooit uit mijn hoofd kunnen zetten, ik wist gewoon dat hij de enige voor me was, dat ik alleen op deze wereld gezet was om er voor hem te zijn. En ik kreeg gelijk. Sinds een paar weken zijn we weer samen. Maar de droom lijkt nu wel véél minder rooskleurig dan toen. Hij belt niet meer, mailt niet meer, neemt zijn gsm niet op... Ik vrees dat het weer voorbij is. Hij is wel lief meestal, maar er zijn ook dagen dat hij niet lijkt te beseffen dat ik er ook nog ben. En dat doet pijn. Ik vrees dat ik me misschien binnenkort zal moeten realiseren dat mijn droom weleens op niet meer dan dat zou kunnen uitdraaien. Mijn droom, die langzaamaan in een nachtmerrie aan het veranderen is... En dat doet pijn.