Ondanks dat het beter gaat, stukje bij beetje, is er iets dat denk ik nooit helemaal zal wegebben. De leegte die hij in mijn hart heeft achtergelaten. Nog niet een speciaal plekje, maar een leegte, een hoop op ware liefde, een soms kinderlijk naïef enthousiasme om de dingen goed te willen doen en trouw te zijn aan de liefde..
Vandaag hield ik een pasgeboren baby van een excollega in mijn armen, ze huilde eerst erg en viel toen zo lief in slaap, de tranen biggelden me over de wangen. Wij hadden een kinderwens en ondanks alles zag ik hem als een goede vader voor onze kinderen. En dan die mokerslag toen hij zei: ik wil wel kinderen, maar niet met jou enz.enz.
De kilte in je hart, de woede die er niet uitkomt door het ondanks dat alles voort blijft schrijden stille hopen waardoor je week wordt in zijn nabijheid, na alles wat er gezegd werd haast absurd.
Ik kan me redden, ik overleef het wel, maar het geloven in de liefde, hoe kan ik dat ooit weer.
Het verlies aanvaarden en loslaten, hoe doe ik dat?