Het is alweer een poosje geleden dat alles heeft plaatsgevonden wat mijn leven totaal op z`n kop zette. Nu nog heb ik er last van en daarom wil ik dit hier kwijt. Ik had een geweldige relatie, alles was leuk nooit ruzie, veel leuke dingen doen, goed kunne praten met elkaar, helemaal verliefd. Het is de dochter van mijn moeder dr vriend en dat heeft mij in het begin erg aan het twijfelen gebracht of dat slim was maar de liefde won. Afgelopen zomer wilde mijn toen nog vriendin op vakantie met een vriendin van haar natuurlijk had ik mijn twijfels maar ik vertouwde haar en liet haar dus haar reis boeken naar Turkije, Marmaris. Naarmate de vakantie dichterbij kwam voelde ik steeds meer spanning, dit gaf ik ook aan bij haar en ze zei dat ik me nergens druk om hoefde te maken want ze houd van mij en wil me niet kwijt. Na haar uitgezwaaid te hebben op schiphol liet het gevoel me niet los, de eerste dag was er vrijwel niets aan de hand maar de 2e dag bekroop mij een heel angstig en rot gevoel... er is iets mis. Op smsjes reageerde ze soms en kortaf en ik voelde aan alles dat het fout ging. Zo heb ik 7 dagen gezeten vol zenuwen spanning en angst. Ik ging haar ophalen van schiphol ze komt uit de bagagehal lopen en ik voel het weer. Ik geef haar een kus en knuffel maar ik voel aan alles dat die niet van haar kant komt. In de auto wordt er weinig gezegd alleen haar vriendin was aan het woord. Ik zou die vriendin thuis afzetten en eenmaal daar aangekomen wordt er met haar ouders een beetje gesproken over hoe leuk het was. Ik was op, op van de zenuwen en stond te trillen op mn benen. 3 kwartier heb ik daar zo gestaan. Mijn vriendin liep naar binnen met de moeder van die vriendin en ik zag dat ze in de keuken stonden te praten... toen ze terugkwam zag ik dat ze gehuild had en de angst werd alleen maar groter. Eenmaal in de auto zei ik dat ik voelde dat er wat was end at ze het nu moest zeggen... en toen kwam het ze zei letterlijk "op vakantie leer je mensen kennen" mijn wereld stortte in... Ze had een jongen leren kennen waar ze gevoelens voor had gekregen en wist niet wat ze moest... Ik vroeg haar of ze vreemd was gegaan dus of er wat gebeurt was maar dit was niet het geval zei ze. we zijn naar haar huis gereden en hebben daar lang gepraat... ze was duidelijk erg in de war want ze wilde het niet uitmaken. De periode die daarop volgde heeft mij zo veel pijn gedaan dat als ik er nu aan denk de tranen weer in mn ogen springen en het helse gevoel terugkomt. Ze kon de andere jongen niet uit haar hoofd zetten ze hadden veel sms contact. maar daarnaast zei ze ook dat ze van mij hield en echt niet wist wat ze moest. en dat ze eerlijk wilde zijn want verder met mij met een andere jongen in haar hoofd was ook geen optie en andersom kon ze ook niet. Ze wilde uitzoeken wat het was dus in die periode sprak ze regelmatig met hem af en soms met mij we zijn zelfs nog op vakantie geweest met mn moeder en haar vader wat al gepland was waarbij zij een week eerder terug is gevlogen. In die vakantie was ze alleen maar aan het smsen met hem en het was zo vreemd begin van de vakantie was ze heel afstandelijk tegen mij maar dat veranderde ook in die week. Ze was heel eerlijk alles wat ik vroeg gaf ze eerlijk antwoord op en dat respecteer ik ook zo aan haar. die periode heeft zeker 2 maanden geduurt en ik ben heen en weer geslingerd in emoties, op een gegeven moment was ze zelfs met hem naar bed geweest en dat vond ik zo ontzettend moeilijk. het gevoel dat ze met iemand anders de liefde had bedreven maakt me gek maar ik kon haar niet zomaar laten gaan en loslaten. Uiteindelijk bleek de jongen die ze zo leuk vond haar gewoon te gebruiken en van de een op de andere dag zei hij tegen haar dat ze niet in zijn leven paste terwijl zij hem dat eerder nog had gevraagd en toen paste ze er helemaal in. Een moeilijke klap voor haar maar ook een moeilijke klap voor mij, ze heeft me laten gaan voor iemand die haar gewoon gebruikt heeft... normaal zou er een gevoel opkomen van eigen schuld denk ik maar dat had ik helemaal niet. Ik vond het vreselijk voor haar. Al met al zijn we nu 5 maanden verder en nog kan ik haar niet loslaten misschien juist omdat ze single is en ik haar zo leuk vind. Als ik hoor dat ze gaat stappen voel ik spanning straks komt ze een jongen tegen gaat ze ermee naar bed bla bla bla 5 December hebben we nog sinterklaas gevierd bij haar en haar vader thuis en het was gezellig maar toch weer die spanning... Ik heb daarna niks meer laten horen en opvallend genoeg laat zij dan ook niks horen... Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan en wat ik het beste kan doen, ik wil er voor haar zijn ze heeft weinig vrienden en de vrienden die ze heeft zijn druk met zichzelf en hebben weinig tijd voor haar. ze heeft het erg moeilijk met zichzelf momenteel en heeft er wel hulp voor gezocht inmiddels. want wat wel positief is aan dit alles ze stapt al vanaf haar 16e van relatie in relatie (zo is onze relatie ook ontstaan) en ze is nu eindelijk al een tijdje alleen en wil werken aan haar psychische problemen. Want er is een reden voor waarom ze van relatie in relatie stapt en waarom ze altijd iets mist. Als ik mijzelf eerlijk afvraag of ik weer een relatie met haar zou willen als ze op de stoep staat met het bekende ik wil je terug moet ik bekennen dat ik dat niet weet... Wil ik wel weer een relatie met degene die mij zoveel pijn heeft gedaan en zal ik niet altijd bang zijn of dat niet weer gebeurt.... dat ze niet weer iemand tegenkomt waar ze gevoelens voor krijgt. Maar ergens zit er toch hoop anders zou ik niet zoveel moeite hebben als ik haar zie toch ? Misschien komt de hoop uit het feit dat ze nu juist haar problemen aanpakt en dat ik hoop dat ze straks wel gelukkig kan zijn met mij en niet open blijft staan voor gevoelens voor anderen...

Het is een beetje een rommelig verhaal doordat het over zo`n lange periode gaat met zoveel gebeurtenissen maar ben blij dat ik het hier even kwijt kan en ben benieuwd naar reacties en tips.