Uit. Zeven dagen bijna, iets minder..

de eerste twee dagen moedeloos van het huilen..de pijn, vooral de nachten.. Na gesprek met vriendin die me zei, "als hij zegt je in zijn leven te willen houden, en jullie hebben zon zielsband, bericht hem dan of hij zwijgt voor jou of hij zelf die stilte wil. Dat deed ik, ik kreeg meteen reactie "jij wist niet of je contact wilde, ik hou het graag".. Fijn dacht ik, en ook confronterend, te vroeg wellicht.. Te snel wennen aan het missen van de "hoi liefste" als bericht starter en de kusjes en love you's aan het einde. Maar hij is altijd al m'n beste vriend geweest voor de relatie, en ik was zo naïef te denken dat dat meteen kon, al ging het door merg en been. Kort af was je, al snel, heel kort af, op het botte af, zo ken ik je niet. Ik zwijg nog even. Vertrok naar mijn getrouwde vriendin met wie ik altijd al spanning had, twee Nachtjes daar slapen, we kussen, het is fijn, maar toch neemt t niet veel van het gat in mijn hart weg. Een dag later, na lange werkdag en korte nacht omdat de emoties me wakker hielden moest ik je omtrent t afronden van samenwonen wat vragen, bot en kortaf reageer je, je reageert niet op de oprechte vraag of t gaat met je. Ik kon t niet meer voor me houden, "waarom doe je zo koud" .. Ik kan een lang verhaal kort maken door de kern van zijn woorden te delen " ik voel nu gewoon geen warmte meer voor je".. Het was de laatste bom die mijn hart nodig had om dit alles af te ronden denk ik, het brak me, t laatste stukje dat nog moest breken, heel hard ook..Ik vroeg m of hij daar een waarom voor had, en die werd beantwoord met een laat me met rust. Ik heb m laten weten dat in elkaars leven blijven voor mij niet gaat in de koelte. Dat ik zo ook niet met vrienden omga, en dat ik het initiatief hierin niet meer ga nemen, maar ik veel van hem hou.. En dat meen ik. Ik voel geen haat of wrok, ik kan accepteren dat we geen stel meer zijn.. Hoeveel verdriet ik daar ook om heb. Maar ik kan moeilijk accepteren dat de koelte en woede wederom een weg naar mij vonden. Ik kon uithuilen.. M'n lieve vriendin kon me troosten en wat wijsheid aan me meegeven, over de diepere laag van mijn pijn.. "wat is het precies hierin wat je zo verdrietig maakt"? "De afwijzing.. Het met armen open staan voor iemand waarmee je op meerdere wijzen zon warme band mee hebt gehad en die wijst je af.. Het is precies wat ik ken van mijn ouders, ik moet deze cyclus echt gaan stoppen want dit zit veel te diep".. Ik kon met haar delen over de nachten dat ik iets teveel dronk de laatste weken en niet lekker naar bed ging, en ik dacht, "oh, zal ik nu dood gaan, want dat zou wel mooi uitkomen..ik weet t niet meer en dit alles, en paps dood, het is teveel" alleen al dat eerlijk uitspreken naar iemand gaf lucht. Ik ben sinds het uit is ziek, echt fysiek ziek, koorts, flink verkouden, zere kaken van de spanning. Trek heb ik weinig. Wel deed ik er erg goed aan even weg te gaan van m'n logeeradres..bij m'n moeder..daar vind ik ook geen rust. De kus van mijn vriendin, hoe ze me vasthield en me zei dat ze niet snapte dat iemand die mij kon hebben ze zou laten gaan, hoe mooi ze me vind..deed me ook wel goed. Ik besloot nog even door te gaan naar m'n beste vriendin, weer 200km door Nederland, na eerst weer even flink uithuilen hebben we uitgebreid en luxe geluncht, heel decadent de hele dag wijn gedronken en lekker bourgondisch gedaan, gelachen en als zoutzakken op de bank gehangen voor de tv..nu slaap ik een nachtje hier, t voelt als een veilig nest. De pijn lijkt even verder te zijn zo...m'n exvriend ook, geen behoefte gehad te contacten..geen zin in zijn koelkast, die pijn wil ik niet meer. Gisteravond zei ik tegen de eh, kusvriendin, voor we gingen slapen, en ik weer brak..het is tijd dat t anders gaat, ik zit weer op ondergewicht en goed voor mezelf zorgen wil niet..de vrouw die mij vandaag aankeek in de spiegel was bleek, had dikke kringen onder haar ogen, drinkt en rookt momenteel teveel en ziet lijkbleek. Meerdere malen duizelt de wereld van vermoeidheid en ik begin last te krijgen van paniek aanvalletjes. Zo zonder eigen huis weet ik even niet meer hoe ik rust moet vinden of bij moet tanken. Begin op te raken en t gekke is, ergens in mij is een diepe bal vreugde die voelt dat t goedkomt, snap er niks van maar t houdt me op de been, tezamen met de lieve mensen om me heen..

Week een zonder wij is bijna voorbij.