Hallo medebloggers,

Ze zeggen; schrijven met lotgenoten is gewoon het beste wat je kan doen. Ik ben dankzij een blog gestopt met roken, dus dit moet hopelijk ook lukken.

Ik zit op dit moment behoorlijk in een dip, een fase van verdriet, een teleurstelling, met een gemis. Mijn partner en ik zijn sinds zondag officieel uit elkaar. Het is nog steeds niet te bevatten, maar ik mis haar ontzettend. We woonde toentertijd samen, we hadden veel beestjes en we hadden veel toekomstplannen. ik wist voor mij zeker dat ze echt de " ware " was, dat ik heel oud met haar wilde worden en dat ik van haar lieve dingen genoot.

Toen we uit elkaar gingen, heb ik mij direct voor een andere woning ingeschreven en hoogstwaarschijnlijk wordt die aan mij toegewezen(ik heb al gekeken en het zag er heel goed uit. Er was een mooie tuin aanwezig, een aparte slaapkamer(wel open, maar van de woonkamer afgescheiden. We moeten heel snel gaan verhuizen. Gelukkig kan zij weer bij haar ouders terech.

Ik zit op dit moment met een heel leeg gevoel, een gevoel van spanning, verdriet, een gemis en stress. Ik kan heel slecht slapen(ik ben heel vaak wakker en kan amper echt goed slapen). Het gemiddelde slaapuurtjes zijn 5 a 6 uurtjes(en 4.5 uur). Ik ga natuurlijk niet aan de pillen, want dat zorgt alleen maar voor een lagere verwerkingsperiode.

De reden dat we uit elkaar zijn, is dat er bepaalde factoren afspelen waardoor het haar teveel werd. De vraag wie schuldig is aan de factor ligt in het midden, want twee vechtende keien hebben meestal beide schuld. Ik heb al toegezegd om mijn negatieve punten in de loop der tijd weg te werken en ik ga dus ook mijn uiterste best doen.

De hoop is dat we verder kunnen, maar dan gewoon niet als samenwonend. Hoop doet leven, maar hoop brengt stress met zich mee. Ik zou het heel erg moeilijk vinden, als ze niet die kans zou nemen en ooit met een andere leuke man verder gaat. Het vlammetje is op dit moment uit. We hebben vaker met elkaar gepraat, "we begrijpen elkaar wel", maar toch doe ik iets fout. Of ik begrijp mijn ex niet of er is een flinke miscommunicatiet.(tegenstrijdige zin, maar je begrijpt hopelijk mijn punt) Ze voelde zich als een moeder. Ze was voor mij de leidster, omdat ik mij graag liet leiden. Ik was meestal de regelneef. We deden natuurlijk alles samen en ik vond overleggen heel erg belangrijk. Dat deden we ook. Ik had ook mijn taken, ik zorgde dat het eten klaar was, ik deed de boodschappen(en soms natuurlijk samen). Ik ben niet een superheld in schoonmaken, want ik verplaats alleen rommel(constatering van haar/mijzelf). Ik probeerde wel het allemaal stofvrij te maken. We deden altijd op zondag of op zaterdag de grote schoonmaak. Ze wilde natuurlijk dat het heel goed schoon was, want viezigheid maakt op dit moment een rommel in haar hoofd.

Ik hield van haar, zoals ze was. Ze heeft supermooie ogen en een supermooie lach. Ze kan heel goed knuffelen. Ze had een goed karakter. Ik was voor haar hopelijk wel belangrijk. Ze was voor mij wel heel belangrijk.

We hebben in onze relatie heel veel meegemaakt, eigenlijk teveel als je mij mag vragen(dat in bijna twee jaar). Wat we hebben meegemaakt laat ik even in het midden. Ik heb altijd achter haar gestaan. We hebben ons er heel goed doorheen kunnen slaan. We hadden/hebben van beide kanten problemen, maar vanuit mijn kant ben ik steeds in haar blijven geloven. Ze is het voor mij meer dan waard er voor te vechten. Ik moet enkele opzichten veranderen en ik ben daar van bewust.

We gaan a.s. zaterdag alle spullen verdelen en bespreken hoe nu verder. De katten die we hebben gaan sowieso met mij mee, omdat ze in haar huis de poesjes niet kwijt kan. De rest van de dieren gaan waarschijnlijk met haar mee. We moeten alle dieren een zo goed mogelijk plekje geven en er is een kans dat we ook dieren weg moeten gaan geven.

Ik probeer haar af en toe te whatsappen, maar ik probeer dat wel in mindere mate. Het is niet fijn als je steeds om de haverklap berichten krijg. Helaas reageert ze niet overal op.

Ik krijg heel veel berichten van mensen die aan mij denken. Ze vragen hoe het met mij gaat, ze vragen niet waarom et uit is gegaan(en dat vind ik heel erg fijn) en ze steken een hart onder de riem. ik ben daar heel erg dankbaar voor, maar toch is het heel erg moeilijk.

Ik hoop dat ik de komende dagen weer beter kan gaan slapen, want ik denk heel veel aan haar. Ik maak geen zorgen, want ze is in goede handen. Ik hoop dat we weer naar elkaar kunnen groeien, maar er is een kans dat zoiets niet gebeurd. We staan op dit moment stil, wachten bij een spoorweg overgang, waarbij we de keuze moeten maken;
1. we steken over en gaan ieder apart verder met ons leven
2. we blijven wachten
3. we blijven wachten, de trein komt en we nemen samen de trein naar het land van de gelukkige koppeltjes.