De wekker ging vanmorgen om 07.00 uur, tijd om op te staan na drie vrije dagen. Normaal gesproken moest ik mij iedere ochtend eerst bedenken wat voor dag het was. Nu niet. Ik wordt iedere ochtend wakker met hem in mij gedachten. Vrijwel direct, ik hoef er niet eens wat voor te doen. Ik stap onder de douche, net als anders, en ik kijk naar mijn lichaam, maar anders dan ooit tevoren. Ik kijk naar mezelf en vraag mezelf af, zou er ooit nog iemand van mij houden? Zou er ooit nog iemand mij zou beminnen, zou ik ooit nog eens samen met iemand douchen? Ik droog me af, kleed me aan, en begin met mijn ontbijt. Altijd normaal, maar ook vandaag was het anders dan alle andere ontbijtjes. Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik alleen op de bank zat met mijn twee broodjes. Samen ontbijten was altijd veel leuker. Ik at mijn broodjes op omdat het moest, niet omdat ik er van genoot.
Vervolgens de auto in naar mijn werk, en ja hoor, alle liedjes op de radio zijn ook ineens anders dan normaal gesproken. Ik huil om Brain Adams, en ik huil om liedjes waar helemaal niet om gehuild hoeft te worden. Normaal zong ik altijd keihard mee, tot verbazing van vele andere automobilisten. Aangekomen op het werk vraagt de eerste de beste collega: Hoe was je weekend? Ehhhh ja... normaal vertelde ik vol passie wat hij en ik allemaal hadden gedaan tot in de details aan toe hoe leuk het was. Nu slaakte ik een diepe zucht, want wat had ik eigenlijk gedaan in het weekend?? NIETS! NADA! Ik vertelde maar dat ik rustig aan had gedaan. Ik zag ze verbaasd kijken....
Normaal kletse ik eindeloos door, nu ben ik stil. Het maakt me eigenlijk niet zoveel uit hoe de dag eruit ziet, en wat ik doe. Alles gaat op de automatische piloot. Eten, slapen, drinken, alles.
Normaal gesproken zat ik nu in de auto naar hem toe, nu ben ik al thuis en zit mijn leed te vertypen op deze blog. Het is raar zonder jou lief. De tijd zal het leren, de tijd zal uitwijzen wat de bedoeling van dit alles was. Kom ik er sterker uit? Begrijp niet waarom, ik was toch al sterk voordat ik jou kende! Waarom moet ik dit leren? Helemaaaal geen zin in!

Conclusie: De wereld is anders zonder jou, alle kleine en normale bezigheden zijn anders zonder jou. Het leven is zijn glans voor nu even verloren. Maar ik blijf toch mijn alledaagse dingen doen, in de hoop dat dit ooit ook weer normale alledaagse dingen worden!
Er is één voordeel: Ik smeer dikke lagen jam op mijn broodje in de ochtend, want die ene kilo extra maakt ook niet meer uit!

Tja... Liefde!