Dat was het dan, na drie jaar het heel leuk, maar ook veel ruzie's te hebben gehad, ben ik alleen.
Echt helemaal alleen.

Tenminste zo voelt het. Hij is weg, alweer. Na de zoveelste ruzie, en de melding van hem, dat zijn gevoel minder was geworden voor mij is hij gegaan.

Het is mijn eigen schuld. Ik was zo onzeker in deze relatie, uiteindelijk heb ik het kapot gemaakt.

Daar moet ik nou mee leren leven, het doet pijn, veel pijn. Dit is al meerdere keren gebeurd, alleen voel ik nu dat het anders is. Ook bij mij. Bij mij is ook de maat vol. Het niet begrijpen dat je iemand steeds kan verlaten, zeggen dat je niet meer van haar houdt en uiteindelijk toch weer terug komen, heeft ervoor gezorgd dat ik ook niet meer verder met hem kan/wil?

Maar ik mis hem, ik mis hem zo erg. Iedere dag sta ik doodongelukkig op, sleep me door de dag. Met pijn in mijn hart, knijperig gevoel in mijn maag.

Hij was van begin af aan wantrouwig en jaloers, en het rare was dat het juist voor mij een bevestiging was dat hij mij ontzettend leuk vond.

Hij controleerde alles, mijn telefoon, email, hyves, msn gesprek geschiedenis alles. Er was altijd wel iets waardoor wij ruzie kregen. Ik had ook wel eens contact met ex vriendjes of gewoon mannen die ik had leren kennen in de tijd dat wij weer is uit elkaar waren.
Dit heeft zijn liefde voor mij, volgens hem. bekoeld, en uiteindelijk helemaal vervaagt. Er is niks meer van over.

De uitleg van mij, dat als hij er weer is vandoor was gegaan, juist doordat ik zoveel verdriet had, mijn troost zocht bij andere heeft de relatie niet kunnen redden.

Ik ben nooit vreemd gegaan, echt niet. Wel uitgegaan met andere, leuke avond gehad. Meer niet.

Ik ben hem kwijt, voorgoed, en hij mij... En het doet pijn, heel veel pijn.