Dag Liefje,

Eigenlijk zou ik moeten schrijven, ex liefje, maar ja...
Je spookt rond in mijn gedachten. Hoe zeer ik ook probeer, je blijft steeds in m'n gedachten en in m'n hart. Het doet me zoveel pijn. Als ik er bij stil sta, na alles wat ik al heb meegemaakt, heb ik nog nooit zo afgezien. Jou laten gaan, opnieuw beginnen zonder jou, het lukt me gewoon nog niet...
Nu bijna een jaar geleden vroeg ik je ten huwelijk, om samen ons leven voor altijd te delen, samen, en je zei ja en was zo blij en we waren zo gelukkig. Een superleuke toekomst lag voor ons, we keken op dezelfde manier aan tegen de wereld, ieder op zijn manier en planden samen onze toekomst.
We hadden elk ons verleden, waren er voor elkaar. We waren zo gelukkig, deden zoveel samen. We waren wel verschillend, maar waar het telde waren we dezelfde en waar het verschilde vulden we elkaar aan. We hielden van het gemeenschappelijke en van onze verschillen. Dat voelde ik, en dat zei je ook altijd tegen me.
We zouden samen oud worden, kindjes krijgen, een huisje kopen, samen een gelukkig en passievol leven delen. We deden beiden moeite, maakten tijd voor elkaar, luisterden naar elkaar, hielpen en motiveerden elkaar, het was zo mooi en fijn om er voor elkaar te zijn.
We waren zo gelukkig...
Maar nu is het gedaan. Je vond geen rust. Het moet niet eenvoudig voor je geweest zijn, bij iemand te zijn die alles had en deelde wat je wou en toch niet dat gevoel van rust te vinden. Die twijfels die er in het begin even waren en dan er lang niet geweest zijn, die op het einde terugkwamen en je deden besluiten een andere weg in te slaan.
Het voelt nu zo verkeerd aan. Ergens begrijp ik je, en heb je tijd nodig om alleen te zijn, om te beseffen dat je mischien de verkeerde beslissing genomen hebt en die tijd geef ik je. Het doet alleen zoveel pijn. Ik ga niet op je wachten, mijn verstand zegt me dat niet te doen. En ik probeer dat ook zo hard, echt waar. Maar mijn gevoel wil nog niet mee. Bij onze verloving, in de ring die ik je gaf zat een deel van mijn hart. Dat stukje van mijn hart, het mooiste stukje, gaf ik aan jou. Dat zal nu voor altijd bij je zijn.
Draag er zorg voor en verlies het niet. Dat stukje van mijn hart is jou sleutel. Met die sleutel heb je voor altijd toegang tot wat overblijft van mijn hartje. Zelfs als ik hierover ben en mijn hart terug is genezen en er geen stukje meer ontbreekt, dan nog, denk ik nu, kan je met jou stukje dat je nu bij je draagt, altijd mijn deurtje terug openen. Zo voelt het nu aan voor mij. Ik laat je gaan maar laat de deur op een kier.
Denk nu niet dat je zomaar kan terugkomen, je moet eerst zeker zijn, heel zeker, dat je dat echt wil. En mischien komt die dag gewoon nooit en zal de tijd uitwijzen dat je de juiste beslissing nam, of mischien komt dat moment wel en is mijn deur dan gesloten, dat kan allemaal, het leven zal het uitwijzen. Maar op dit moment heb je dat stukje van mijn hart, hou het bij jou. Ik heb geen spijt dat ik je het heb gegeven. Je ne regrette rien...
Ik ga nu verder zonder jou, het lot heeft dat beslist.
Onze wegen scheiden zich, onze paden lopen niet meer langs elkaar. Wieweet komen die paden ooit terug samen, wiewxeet ook niet, maar die hoop heb ik nu even nodig om verder te kunnen, om je te kunnen laten gaan...

Lieve groetjes,
X