Ik wil het niet, maar elke dag kijk ik toch even naar zijn foto, dan kijk ik naar het gezicht dat me zo lief is, zo bekend is, maar wat er niet meer voor mij is. Het doet zo verschrikkelijk pijn om iets los te moeten laten, wat je helemaal niet kwijt wilt. Ik mis het zo om bij hem te horen, om onderdeel te zijn van een stel, om te weten dat hij er altijd voor mij zal zijn. Al die zekerheden, die me zo warm van binnen laten voelen zijn weg.

Soms stel ik me voor dat hij nu weer alleen naar zijn ouders gaat, hoe hij lacht met z'n vrienden en hoe hij vertelt hoe opgelucht hij is dat hij van me af is. Dan voel ik me zo verraden. Het verbond dat ik dacht dat we hadden blijkt geen verond te zijn, maar een grote leugen en ik voel me zo te kijk gezet.

Ik kijk uit naar de dag dat ik weer geniet van alles wat ik ooit fijn vond, dat ik me realiseer, hé ik heb niet aan hem gedacht. Dat ik plannen kan maken zonder aan hem te denken en aan ons van vroeger, dat al onze herinneringen vervangen zijn door nieuwe, minder pijnlijke. Dat Frankrijk weer frankrijk is, zonder hem erbij.