Ik heb het afgesloten. Denk ik.
Rolling in the Deep van Adele herken ik mezelf heel erg in. Eerst zag ik niet wat je deed, ik kan het nu heel helder zien. Ik was mezelf kwijt in jou, eigenlijk nog steeds. Maar als ik ertegen vecht zal het anders gaan. Ook al zit mijn hoofd nog bij jou (L). Ik hou van je en zal altijd van je houden. Ik heb het gezegd en ik meen het. Als het aan mij lag, was het zo niet gegaan. Ik ging zo ver voor je, veel te ver, ik ken geen grenzen meer. Ik ken mezelf niet meer, want ik gaf alles aan jou. Al het goede tot er geen goed meer was. Alles, totdat ik zelf ook niet meer was.. Ik ben in een beetje melodramatische stemming. Ik vind het heel erg hoe je je voelt.. ook al verdien je mijn medelijden en meedenken niet, ook al verdien je MIJ niet. Toch voel ik me zo... toch, na al die pijn en humilitation. Na de leugens en neppigheid. Toch. En daar begrijp ik dan zelf ook niets van.
Het was bij jou zo simpel. Geen ingewikkelde gesprekken, geen diepe filosofieën, niks voor mij dus.. het was zo relaxt simpel, te relaxt eigenlijk. We hadden nooit ruzie, het was te makkelijk, te goed. Jij ook. Hoe kon je nou geen baan vinden?
Het klopt allemaal niet, maar ook weer wel. Ik ken je, en ken je onzekerheid.
Ik ken je gekke gewoontes en je gedrag. Ik kende je, tenminste dat dacht ik.
Maar nou blijkt dat je toch gelogen hebt. Dat je een spel gespeeld hebt. Dat je niet echt van mij hield. Dat je niet eerlijk tegen mij was. Dat je niet het beste met mij voor had, dat je egoïstisch was, dat je kwaadaardig was. Dat je op mijn geld wilde toeven, op mijn geluk... hoe durf je!!