Daar gaat ze dan de liefde van mijn leven gevlucht......

afbeelding van bob

Ongeveer 7 maanden geleden ben ik een fantastische vrouw tegengekomen. We hebben contact met elkaar gekregen en na een tijdje om elkaar heen te hebben gedraaid zijn we intiem met elkaar geworden zonder gebonden te zijn aan elkaar. Vandaar uitbis een verliefdheid ontstaan en uiteindelijk een liefdesrelatie.

Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik na 41 jaar en eeen aantal relaties achter de rug te hebben dat dit de vrouw is waar ik mijn leven lang naar gezocht heb. Zij is mijn speld in de hooiberg. Door de tijd heen is bij mij de overtuiging ontstaan dat we bij elkaar horen dat wij gelukkig kunnen zijn en dat is waar ik voor wil knokken en dat niet alleen ik kan na 7 maanden echt zeggen dat zij de liefde van mijn leven is. In de afgelopen 7 maanden hebben we ook wel wat dingen gehad door niet op de juiste wijze te communiceren en verkeerde verwachtingen te wekken naar elkaar toe waardoor ik haar ook wel heb teleurgesteld in het begin van ons contact toen het allemaal nog niet serieus was.

Om een beeld te scheppen hoe onze relatie er uit ziet:

De communicatie is goed er word open en eerlijk met elkaar gesproken
Er is wederzijds begrip
De seks is zo intens en intiem
Er is aantrekkingskracht
Er is het gevoel van bij elkaar op je gemak zijn
Er is vertrouwen
We lachen en huilen met elkaar en we doen leuke dingen met elkaar
Genieten van elkaar aanwezigheid
Kunnen uren stil tegen elkaar aan zitten, liggen of hangen
We zijn trots op elkaar

Als je dit boven staande leest is er niets aan de hand zou je zeggen.... Maar toch heeft mijn liefde het vorige week uitgemaakt en aangegeven dat ze niet meer verder wil. Volgens haar zijn wij niet de match en ben ik het niet. Dat ze er wel in geloofd heeft maar nu niet meer en dat zij het ook heel graag zou willen dat het wel zo was maar het toch niet is voor haar. Dat ze het niet kan en dat als we elkaar op een ander moment zouden zijn tegengekomen het een ander verhaal was geweest

Toen ik dit hoorde had ik wel verwacht dat dit er aan zat te komen want ze heeft al eerdere momenten gehad waarin ze in paniek raakte en weg wilde vluchten en iedere keer kon ik haar uiteindelijk toch weer in mijn armen sluiten waarna de relatie alleen maar sterker werd. Zij geeft aan last te hebben angst en dat blijkt ook wel uit haar gedrag. Iedere keer als er een hoogtepunt was zoals 2 weken geleden haar verrassingsweekend dan daarna slaat bij haar de twijfel en de angst toe. Als ik te dichtbij kom dan raakt ze benauwd en krijgt ze paniek aanvallen.

Weet je ik vraag haar niks en verlang niets dan dat ze zichzelf is. Mijn liefde voor haar gaat zo diep dat ik voor haar wil knokken en dat doe ik nu ook maar merk natuurlijk ook dat ik er zelf aan onder door ga.

Na dit weekend hebben we een ontmoeting gehad bij haar thuis om hier nog een keer over te spreken en ze is zo stellig en afstandelijk in haar benadering (alhoewel we wel hebben gezoend en ze wel zei dat ze me lief en lekker vind en van me houd en ook mijn spullen die ik niet mee wilde nemen daar toch achter heeft gehouden) dat ik niet de match ben. Als ik vraag of ze op haar gemak is is dat ja, of ze me vertrouwd is dat ja, of ze opgewonden van me raakt is dat ja, of ze blij van me word is dat ja, eigenlijk op alle vragen die ik stel waarvan ze wil dat een man voldoet geeft ze positief antwoord en als ik dan vraag wat het probleem is dan zegt ze ik mis iets. Als ik dan vraag wat dat dan is dan kan ze dat niet benoemen en zegt ze ik weet het niet. En dat terwijl dat er wel geweest is.

Ik snap niet hoe je tegen iemand kan zeggen dat je van iemand houd, je je zo kan geven tijdens de seks, dat alles klopt, dat er zo'n diepe genegenheid en verbondenheid zit, Dat je aangeeft gelukkig te zijn met iemand en dat ook uit te stralen als ik de foto's terug zie dan zie ik haar ogen stralen.... Ze is mijn maatje we denken het zelfde zeggen op hetzelfde moment dezelfde dingen, begrijpen elkaar. Dat begrijp ik dus niet hoe kan alles kloppen en het er toch voor iemand dan niet zijn ??

Dit zelfde gebeurde ook bij de partner hiervoor. Ze is enorm beschadigd in de relatie met haar ex en heeft daardoor een enorm probleem met vertrouwen. Dat heb ik uiteindelijk gewonnen door haar heel veel liefde te geven, te verrassen, haar het gevoel te geven dat ze de belangrijkste persoon is en alleen maar om dat wantrouwen weg te halen. Terwijl ik dit schrijf besef ik mij dat ik daardoor haar misschien signalen heb gegeven die niet goed zijn zoals dat zij moet voldoen aan die standaard, dat ik van haar hetzelfde verwacht. Dat doe ik nie ik ben bij wijze van spreke al tevreden en blij als ze me even een knuffel geeft.

Door dat ze zegt dat ik haar match niet ben ben ik tegen de muur gezet en kan ik niets meer...... Hoe kan ik zo zeker weten dat wij het wel zijn en zij zo zeker weten dat wij het niet zijn. Een van ons moet dan toch gelijk hebben ?

afbeelding van Hetlevenismooi

@bob

Hai bob,

Na zoveel maanden kun je er achter komen of het wel of niet de juiste match is, natuurlijk kan dat.
Dan is het die 100% niet, dat gevoel wat jij wel hebt.

Jij denkt zeker te weten dat jij het wel bent omdat jij tot over je oren verliefd bent en dan kun je misschien denken dat de ander dat ook zo ervaart?

Als iemand zwaar verliefd is, zal diegene het niet snel uitmaken, want dan komen er afkickverschijnselen. Jij zou het niet doen, denk daar ook eens aan?

Ik denk dat het niet 100% meer was, verliefdheid trekt ook wel weg, hoe erg dat ook is.
Ik hoop dat ik het zwaar mis heb, ik ben ook wel realistisch natuurlijk en kijk er een beetje zo bij jou tegen aan.

Veel kracht en liefs van Hetlevenismooi.

afbeelding van Moerbei

Citaat: Hoe kan ik zo zeker

Citaat:

Hoe kan ik zo zeker weten dat wij het wel zijn en zij zo zeker weten dat wij het niet zijn

Ach...het dilemma van elke breuk... Iedereen met ldvd kent dat gevoel, het gevoel dat je verteld dat zij de ware is (en hoe kan ze dat nu niet beseffen).

Er kunnen meerdere dingen spelen. Het kan zijn dat ze niet het achterste van haar tong heeft laten zien. Toen mijn ex het uitmaakte begreep ik er geen jota van. Hoe kon hij nu twijfelen? Wanneer was dat begonnen dan?
Eigenlijk pas toen de mistwolken van ldvd wegtrokken en ik subjectiever kon terugdenken zag ik dat er wel degelijk tekenen aan de wand waren geweest die ik met mijn roze bril genegeerd had. Het kan dus zijn dat ze al langer twijfels had (die jij vertaald als angst aanvallen) en met zichzelf in conclaaf zat en zich nu 'bevrijd' voelt nu ze die innerlijke strijd niet meer hoeft aan te gaan.
Relaties zijn nu eenmaal niet in een paar zinnen te vatten. Het is een gevoelsmatig iets en ook de beslissing dit te beëindigen is vaak gevoelsmatig (ze kan immers niet uitdrukken wat er exact mist maar op een bepaalde manier voelt het niet goed). Hoe verschrikkelijk dat ook is voor de ander.

Iets anders wat kan spelen kan natuurlijk die angst zijn. Helaas sta je dan nog steeds met je rug tegen de muur, want je kan die strijd niet winnen. Het is namelijk haar ding, haar angst en aan haar om daar iets mee te doen.
Ik heb zelf jaren geleden een hele goede relatie uit angst ook uitgemaakt. Mijn toenmalige partner reageerde daar heel relaxed op (ik had het al zien aankomen, even goede vrienden) en ik ben daar enkele dagen later zelf op teruggekomen. De knop was toen omgegaan.
Maar ik besef wel dat hij echt niets had kunnen doen om die knop om te draaien. Had hij gesmeekt en me blijven lastig vallen toen dan weet ik zeker dat ik me verschrikkelijk verstikt zou hebben gevoeld omdat mijn angst eerder gestoeld was op angst om te hechten (en ik daarom mijn afstand wilde bewaren) en mijn ruimte te verliezen.

Dat een korte relatie heel veel ldvd kan geven weet ik uit ervaring. Mijn laatste relatie (inmiddels 2 jaar geleden) duurde amper een half jaar en heeft veel tijd gekost om van te bekomen.

Sterkte!!!

afbeelding van torn

@Bob:jouw gevoel, haar gevoel.

Als ik je verhaal lees dan zou ik bijna geneigd zijn je te vragen of het hier niet toevallig over mijn ex gaat. Ik lees zo goed als een kopie van mijn eigen ervaringen, gevoel, beleving, tijdspad en einde.

*torn strooks gently his scar-tissue.*

De vraag wie er gelijk heeft doet er in deze niet zo veel toe. Hoe lullig dit misschien ook even overkomt.
Het is jouw gevoel, en daar kan en mag niemand aan komen. Voor jou was het hele plaatje (nu nog) compleet, en klopte alles. Je liefde voor haar is/was zo groot dat je bereid bent/was haar alles te bieden wat zij nodig heeft om haar het vertrouwen te geven dat haar angsten niet nodig zijn. Dat het met jou anders is/was, en dat jullie samen een toekomst hadden. Al had je blootvoets voor haar naar de andere kant van de wereld moeten lopen om je liefde te bewijzen, dan had je dat gedaan. Glimlach

Vanuit het gevoel van pure liefde die je voor haar voelt. Voor jou voelde ze aan als de "ware", "The One".

Voor haar kan het anders zijn geweest. Zij zal op haar manier ontzettend veel van je gehouden heb, en op haar manier verliefd op je zijn geweest. En haar gevoel zal niet zo maar ineens als sneeuw voor de zon verdwenen zijn. Ook zij zal pijn en verdriet hebben van haar keuze. En binnen haar vermogen zal zij echt haar best hebben gedaan om het ook te "willen". Alleen kunnen haar angsten misschien te groot zijn geweest, zijn haar beschadigingen nog te diep. De angst om controle te verliezen over zichzelf, en weer gekwetst te worden is te groot. Als iemand wordt overvallen door paniek aanvallen als een ander te dichtbij komt dan zit het echt heel diep.

En zou het kunnen zijn dat zij vanuit, voor jou, ieder klein meningsverschil/conflictje voor zichzelf de bevestiging heeft gehaald om zichzelf te kunnen overtuigen dat jullie geen match zijn.
"Self fullfilling phropecy".

Dat is het pijnlijke van geconfronteerd worden met een vluchter/twijfelaar. Jij zit op de top van je verliefdheid, zit nog midden in je dromen en toekomstplannen,..........en ze zijn weg. En jij blijft in shock achter geen benul van wat je over komen is. Jezelf afvragend of jij het dan zo verkeerd gevoeld hebt.

Maar ergens,.........heb je waarschijnlijk vast wel het alarmbelletje gehoord. Maar genegeerd. Jij was vanuit je liefde aan haar "issues' aan het werken, en niet zij zelf.

Jouw gevoel voor haar is echt geweest. En dat is mooi. Laat je EGO niet gaan knagen aan haar woorden dat zij de match miste.

Sterkte.

"It’s very rare for a relationship to withstand the Earth’s gravitational pull and where it’s going to take people and how they’re going to grow. I’ve heard it said that you can’t really have a true love unless it was a love unrequited. It’s a harsh one, because then your truest one is the one you can’t have forever.It hasn’t always been love songs and “Black” is a reflection when happy endings turned sour, leaving us, lost and alone. Unfortunately, some of us have lost without hearts, painfully, before finally tasting true love. It’s not until your heart has broken that you will appreciate one who smiles to heal it. And that’s what “Black” is here for us to remember our first heartbreak is the beginning of the journey that leads to fulfillment of love"

*torn is zich ervan bewust dat er in zijn reactie aan Bob een groot stuk van zichzelf zit. En kiest er voor in zijn reactie een stukje "sentimental journey" toe te laten.* Glimlach

*intrigerend weer een man met een blog over het verlies van de "ware". torn voelt zich uitgedaagd na te gaan denken om een Chelle-stylel stuk te durven te gaan schrijver over dit thema.*

afbeelding van PoemLover

@ bob

Ik zou het niet zonder meer op haar moeite met het geven van vertrouwen gooien. Daarmee leg je de 'schuld' bij haar. Neem het serieus als ze zegt dat ze iets 'mist'. Je komt me als lief over. Misschien ben je 'te' lief (geweest)? Vrouwen houden van wat spanning in de relatie. De dingen die je noemt zijn allemaal positief, maar wijzen op het 'consumeren' van liefde. Je zegt dat je voor haar wilt knokken. Als je bedoelt: haar steunen, er achter komen wat ze mist, lijkt me dat een goed streven. Liefde is nemen en geven. Het kan zijn dat je niet kan bieden wat ze zoekt, en ze dus iets blijft missen.

afbeelding van Jeannette

Bob

De liefde van je leven loslaten is onbeschrijfelijk moeilijk..
Ik begrijp dat helemaal..
Maar ik bleef denken wat jou zielsliefde dan toch mist nu..
Kan het zijn dat de vlinders weg zijn?
Het verliefde gevoel van het begin?

Vlinders hebben nl de neiging om wanneer het supervertrouwd gaat voelen weg te vliegen..je kunt dat proces niet tegenhouden.
En alleen door ze echt los te laten kunnen ze ook uit vrije wil weer terugkomen.

Heel veel sterkte!

afbeelding van bob

Dank voor de reacties

Lieve mensen

Dank voor de reacties....

Ik men murw geslagen in mij emotiess, ben leeg gehuild en heb me vooral gericht op het lezen van blogs en verhalen en de antwoorden. Som verhelderend en soms stof tot nadenken. WAt betreft die vlinders dat weet ik niet ik heb dat niet gemerkt en daarbij denk ik persoonlijk dat vlinders ondergeschikt zijn aan houden van. Ik voel me redelijk goed...... Ik mis haar wel maar laat haar maar met rust en los zodat er de mogelijkheid is om snel weer een keer met elkaar te praten maar daar zal zij het initiatief toe moeten nemen.

Wat ik wel weet is dat ik me te lief heb opgesteld, teveel bezig ben geweest met haar om haar lief te hebben en dat alleen maar om haar wantrouwen weg te nemen. Geloof me ben helemaal geen lieve jongen maar er is nu een beeld dat is een softe sul ben of zo die alleen maar lief is en nooit boos is of tegengas geef. Dat ben ikm niet. De vrouw in kwestie is ernstig beschadigd en ik had dat graag weg willen nemen.

Ik heb haar weggejaagd !!

afbeelding van kiki70

Bob

Bob,

Je hebt haar niet weggejaagd, een vrouw met bindingsangst jaagt mannen weg, dat doet ze onbewust, uit angst, uit bescherming voor haar zelf. Ze is namelijk het vertrouwen kwijt en is bang om verlaten te worden daarom wil ze zich niet binden. Ze is het vertrouwen geheel kwijt en ze moet nu leren om het vertrouwen weer terug te krijgen, maar dat duurt lang en dat is niet 1 2 3 gebeurd.

Er is tijd voor nodig en die tijd moet jij haar geven, hoe moeilijk het ook voor je is...

Kiki

afbeelding van Goethe

Bob, Je thread aandachtig

Bob,

Je thread aandachtig gelezen, heel aandachtig zelf.....
Zelf ben ik zo iemand, net zoals je vriendin....
Ooit zéér gelukkig gehuwd geweest, mijn werk (heb een serieuze kaderfunctie), maakte alles kapot,
ze koos voor een ander.....

Ik was gebroken, kapot,
5 jaar later, denk ik nog aan haar,
ze schonk me 3 kinderen, die ik in co-ouderschap heb.....

Heb 2 maal 2 toffe vrouwen leren kenden,
vrouwen die me begrepen, die bij me hoorden, waar ik mee verder wou.....

Heeft niet mogen zijn....
Ik nam telkens zelf afscheid van ze.....

Met pijn, met tranen.....
Ik wilde ze voor zijn....

Ik wilde zelf afscheid nemen, alvorens zei het konden doen....
Bang, om terug de pijn te voelen,
de eindeloze tristesse.....
de diepgaande melancholie te laten overheersen.....

Zie de recente blog "Verlangen naar ontroostbaarheid"
heb ik na 2 jaar terug gepost.....

Ik begrijp je....
Ik begrijp haar ook....

Sterkte
Filip

afbeelding van bob

Bedankt

Lieve mensen dank voor de reacties....... Ik wil geduld hebben en alle tijd gunnen die e nodig heeft . Een van de eigenschappen van de liefde is geduld. Dus ik wacht daarom geduldig af. Ik lat niets van mijzelf horen en wacht op haar. We wordfeuden en delen af en toe een kort berichtje op Wordfeud maar niet meer. Ik zal zo een blog schrijven