Jouw verhaal raakt me erg. Wat een ellende zeg, wat verdien jij beter! Heb zo’n spijt van alles wat ik verkeerd heb gedaan, schrijf je. Jij hebt helemaal niets verkeerd gedaan! Je bent ernstig ziek, gaat door een hel, en de man die verondersteld wordt van jou te houden, die laat jou eigenlijk gewoon stikken. Dat is jouw fout niet, dat is volledig de zijne!

Je hebt hem helemaal niet verstikt, als ik jouw verhaal lees, dan lijkt het me dat je hem wel degelijk veel ruimte hebt gelaten, misschien wel meer dan gelet op de omstandigheden van jou verwacht kon worden.

Hij kon de goede tijden aan, maar kennelijk niet de slechte, zo eenvoudig lijkt het me te zijn. Mannen hebben het vaak moeilijk om de zorgende rol op zich te nemen. Misschien heeft hij dat nooit moeten doen, heeft hij niet voldoende verantwoordelijkheidszin om hier samen met jou door te gaan, is hij bang om geconfronteerd te worden met alle miserie die de ziekte met zich meebrengt. Misschien kan je zelfs niet eens kwaad zijn op hem, maar het zegt wel veel over zijn karakter (dat nogal zwak en laf lijkt) en de ernst van zijn engagement naar jou toe vind ik.

Ik vind het heel erg voor je dat je je op dit moment in de steek gelaten voelt. Het zou zoveel mooier zijn als er nu een man naast je stond uit wiens liefde je energie kon putten. Maar meid, hij was duidelijk geen man op wie je een leven kon bouwen. Hij wilde vrij zijn en met andere vrouwen uitgaan, terwijl hij jou al had, en dat heeft waarschijnlijk niet eens iets met jouw ziekte te maken. Hij was lief en attent zolang alles goed ging, maar hij reageert als een verwend kind wanneer er van hem eens iets verwacht wordt. Hij kan niet eens de moed opbrengen om je nu tenminste vanop een afstand te steunen, hij verbreekt gewoon elk contact en is waarschijnlijk opgelucht dat hij weer naar een vrolijk en zorgeloos bestaan kan terugkeren. Hij klinkt echt als een zwak en verwend jongetje, geen gever maar een echte nemer. Hij is je tranen niet waard, vecht nu voor jezelf, je bent duidelijk een sterke en moedige vrouw, gelet op wat je al allemaal hebt meegemaakt. Laat deze kerel jou ook niet klein krijgen! (makkelijk gezegd, ik weet het wel, ik weet zelf ook niet hoe je dat voor mekaar krijgt).

Ik wens je heel veel sterkte!

katrien, je hebt het schitterend verwoord... ik ben stil van jouw verhaal hikkesnikjes. Op de momenten dat jij door een hel gaat, laat hij je vallen en wil zijn zorgeloze leven gewoon doorleven. Dat is geen echte liefde, dat is egoisme en getuigt van een enorm gebrek aan volwassenheid. Als hij een echte kerel is, komt hij zelf terug. Anders heeft hij nog veel levenslessen te leren en is het te hopen voor hem dat hij zelf niet zoiets vreselijks meemaakt, en maar te hopen dat hij zelf niet in de ellende komt want dan zal hij het zien... Het leven is een lach en een traan, soms vele tranen en juist dan is de liefde het enige wat je hebt. Daar is hij blijkbaar nog niet achter. Het moet vreselijk voor je zijn om dit te dragen, het is het laatste wat je kunt gebruiken nu je je zelf al zo ellendig voelt.

Ja, jouw verhaal, daar wordt je inderdaad stil van. Ik wil het geenzins goedpraten wat jouw ex gedaan heeft, of liever, níet gedaan. Waar ik zelf erg tegenaan loop sinds mijn grote verdriet, is dat redelijk wat mensen daar gewoon níet mee om kunnen gaan en bijgevolg dus ook niet willen. Ze worden opstandig en gaan mij 'verwijten' dat ik geen advies aanneem of dat simpelweg niets werkt bij mij. En dat terwijl de meeste vrienden mij gewoon kunnen laten zijn en met mij willen praten. Zij vinden dat ik sterk ben (over het algemeen) en goed bezig ben, naar omstandigheden. Wellicht hoort je 'ex' tot die groep mensen die er niet mee om kunnen gaan en je dus maar laten vallen. Ik snap het in de zin dat ik de menselijke psyche snap en de tekortkomingen. Maar het blijft nog altijd een keuze om iemand te laten stikken, en dat valt (zeker in jouw geval) niet goed te praten. Zelfs áls hij niet meer van je houdt, zoals jij van hem, dan nog zou hij dat met je kunnen bespreken en er nog voor je zijn. Nou ja, dat is mijn mening. Vreselijk dat je naast alles dat al zo oneindig moeilijk voor je moet zijn, ook nog liefdesverdriet moet hebben. Soms haat ik het als ik zie dat mensen zo op de proef gesteld worden. Een goede vriendin meent dat er een reden voor alles is. Ik ben het daar maar half mee eens. Sommige dingen daar valt geen lering uit te trekken, behalve dat de cliché's bewaarheid worden. In nood leert men zijn vrienden kennen. Bah!

Of het goed zal komen, dat weet ik niet. Wil jij dat wel, als iemand zich zo laat kennen en jou laat stikken als je hem het hardst nodig hebt?
Ik wens je héél veel sterkte en vooral kracht om deze beproevingen te doorstaan!