Het was een emotionele dag vandaag, slecht geslapen want mijn liefste kat ging gisteren klaaglijk miauwen, zwalken, omvallen en grommen zonder aanwijsbare reden.
Na de moeilijke afgelopen tijd was ik zooo bang dat ik dit maatje ook zou moeten laten gaan.
Gelukkig blijkt dat medicijnen en tijd haar er weer bovenop kunnen helpen. Maar met de tranen om de kat kwam ook de pijn om hem - de ex - weer boven.

Hij zei zelfs toen het uit was dat ik zo'n geweldige vrouw was die hij niet kwijt wilde, hij vond me te leuk om ook als "gewone" vriendin te verliezen. Woorden die me toen pijn deden, maar waar nu nog maar weinig van waar blijkt. Al een maand heb ik niets meer gehoord. Ik heb hem voor zijn vakantie nog een leuk filmpje gemaild, met de tekst dat ik hem veel plezier wenste. Daar kreeg ik nog wel een antwoord op, maar sindsdien is het helemaal stil.

En ik zie wel dat hij kwebbelt met vrienden op hyves en zelfs met mn zus krabbelt maar ik, ik hoor niets. En ook al weet ik dat het tussen ons niet meer goed komt, had ik in ieder geval wel verwacht dat hij meende wat hij zei over zijn wens voor een vriendschap tussen ons. En nu vraag ik mij af: was dat dan een soort van correctheid, een manier om zijn schuldgevoel te temperen?

Ik verdien het toch wel om oprecht tegen te zijn!!! Dat roep ik tegen mezelf ,en ik roep mezelf op om me met mn eigen dingen bezig te houden en hier boven te staan. Maar ondertussen voelt het alsof er weer een stukje van mn hart wordt geknabbeld.

lfs