Het moest er toch van komen. Al weken zorgde hij mij onrust en rotzooi in mijn hoofd. Eergisteren was ik nog bij hem, en 's nachts ontstond de twijfel. We lagen aan elkaar vast geplakt in bed en met gesnurk in mijn oor bleef de gedachten "wat beteken ik nou werkelijk voor jou" constant door mijn hoofd razen.

Toen ik de volgende dag weer aan het werk was, had ik een heel naar gevoel over me. Een soort onrust.
Vandaag had ik nog steeds het gevoel en ik werd er steeds gefrusteerder van.

Aangezien bellen bij ons bijna nooit goed uit komt, besloot ik hem toch een sms te sturen met de vraag of hij het erg zou vinden als we elkaar voorlopig even niet meer zouden zien. Zijn antwoord was dat dat toch niet werkte, maar dat ff rust nooit kwaad kan.

Tja wat moest ik daar nou mee? Bij zo'n antwoord kan zelfs ik verschillende defenities van betekenissen bedenken. Na wat sms-verkeer over en weer zei hij dat hij niet erg vond en zelf ook aan rust toe was.

Ik heb voor me zelf dus besloten dat het gezonder voor mij is als ik voorlopig van hem 'verlost' ben. Ik vind het op deze manier fijner om zonder hem het nieuwe jaar in te gaan, niet lopen kniezen over wat hij allemaal uitspookt tijdens nieuwjaarsnacht. Tuurlijk houdt het me best bezig, maar deze contactloze situatie zoals we die nu hebben gemaakt, maakt het voor mij allemaal minder complex en frustrerend zodat ik het toch iets makkelijker van me af kan zetten.

Eigenlijk weet ik zelf ook wel dat als, zolang er 'niets' in de weg staat, het er op aan komt wij toch wel weer samen op 1 plek zullen belanden. Zo is het iedere keer gegaan.

Er is een bepaalde chemie tussen ons niet over wil gaan. Verliefdheid is het niet. Liefde? Ik voel wel veel liefde voor hem, maar het is niet die chemie die ik voel. Ik kan het niet onder woorden brengen, en misschien is dat ook niet eens de bedoeling.

Zoals iedere keer zeggen we 'we zien wel hoe het gaat lopen'. En eigenlijk...We zien het steeds weer gebeuren. De voorspelbaarheid druipt er bijna van af.

Maar goed. Ergens hoop ik toch ook dat er een einde aan zit te komen, want op de manier zoals wij de afgelopen 2 jaar hebben geleefd is niet voor een life time vol te houden. Zijn angsten en eeuwige dromerige idealisme en mijn toch wat pushende en 'doe niet zo schijterig' karaktertrekken blijft ook onderandere ons grootste knelpunt.
Het liefst zou ik eigenlijk willen dat hij en ik toch nog "wij" worden, maar dat zie ik tot nog toe somber in...