Daar lig ik dan, in mijn bed.. Met een brok in mijn keel blijven mijn tranen komen. Het houd niet op. Ik denk aan onze mooie tijden. Ik mis hem zo erg en wil hem het liefst smsen hoeveel ik hem mis en van hem hou maar ik durf het niet, ben bang voor geen reactie en dat zou het nog erger maken.
Ik wil hem niet loslaten ondanks hij zei dat zijn gevoel weg is en een hekel aan mij begon te krijgen. Die woorden maken mij kapot. Hij is mijn eerste echte liefde geweest waar ik veel waarde aan heb gehecht en geen ander zou zijn plaats kunnen innemen.

Dit word weer een lange slapeloze nacht