De brief naar mijn ex waar ik eerder al over heb geschreven, is af. Ik voel me heel zeker over hetgeen erin staat, is niet te zakelijk, niet te sentimenteel, en is, naar ik voel en wat andere mensen erin lezen, geen wanhopige uitroep 'NEEM ME TERUG'.

Het is een erkenning van mijn fouten, een uitnodiging tot een gesprek eventueel, waarin we eens alles op tafel kunnen gooien, zonder noodzakelijke terugtrekking, praten zoals we hadden moeten doen maar nooit hebben gedaan.

Aan het begin van de relatie wilden we allebei een gesprek met de verwachtingen van elkaar naar elkaar toe, wat we van de toekomst en relatie op zich verwachtten, dat hebben we nooit gedaan... we leken zoveel op elkaar dus moeten we hebben gedacht 'het gaat wel vanzelf, zoals alles tussen ons altijd al vanzelf ging'.

Niet dus in een relatie, een harde maar wijze les in ieder geval, in een relatie gaat nooit iets vanzelf, maar het feit dat je het voor je geliefde doet, doet het vanzelf gaan, if that makes sense?

Nu, in ieder geval, vanavond gaat ie op de post, ik zie wel of ze al dan niet antwoordt, interesseert me eigenlijk niet zoveel... Vreemd hoe alles kan veranderen in de tijdspanne van een maand!

De originele stelling blijft: geeft ze me een tweede kans, super, geeft ze me geen tweede kans, jammer dan, dan ga ik op zoek naar de ware liefde, want dan is zij het duidelijk niet!!