Lieve schat,

God, wat mis ik je. Bijna 4 weken is het nu geleden dat je bij me wegging en de pijn is nog geen minuut minder geweest. Het voelt allemaal nog net zo sterk en heftig als de allereerste dag, de allereerste seconde dat ik me realiseerde dat je net zo snel wegging als je eigenlijk gekomen was.

Eindeloze gesprekken hebben we inmiddels gevoerd hierover, met telkens weer dezelfde eindconclusie: je kont het niet. En ik weet dat je de waarheid spreekt, dat maakt het allemaal juist zo verrekte moeilijk. Ik zie je ogen soms in een onbewaakt moment over mijn lichaam glijden, ik zie dat je voor me voelt...en toch ben je nu weg omdat je angst sterker is dan jijzelf.

En nu zit ik hier, mijn hoofd vol verwarrende gedachten, mijn lijf vol met verlangen naar jou, mijn hart verscheurd en overlopend van pijn. Wat is het toch dat jij in mij naar boven bracht? Ik had mijn leven best redelijk op de rails en het verliefd worden prima onder controle: mij kregen ze niet zo gek meer. Totdat jij kwam, en iets in me wakker maakte dat er al jaren niet meer was geweest. Ik leefde in een doosje, jij kwam en tilde het deksel iets op om wat licht naar binnen te laten schijnen. Ik had zo gehoopt dat ik ook jouw lichie mocht zijn, maar helaas mocht het niet zo wezen.
Slapeloze nachten, tweeënhalf pakje sigaretten per dag, chronisch janken, een chocoladeverslaving...en een continu gevoel van niet meer weten waar ik het zoeken moet. Als ik je even niet spreek of zie, dan gaat het wel. Maar zodra je voor mijn neus staat of als ik je stem maar hoor, dan ben ik wég. Helemaal terug bij af. Omdat alles dan opeens weer bovenkomt en ik me realiseer dat je nog steeds in elke vezel van mijn lijf zit, ondanks dat ik dat gevoel met al mijn kracht probeer uit te bannen.

Vreselijk is het, om mensen te woord te moeten staan die vragen "wat hoor ik nou, is het uit?" Vreselijk om te moeten zeggen dat ik niet meer bij jou hoor, terwijl alles in me dat nog wel zo voelt. Alles in me verzet zich tegen het apart van jou te zijn, me niet meer jouw vriendin mogen noemen, niet meer trots over je kunnen praten als 'mijn vriend'. Niet meer jouw lach zien en nog amper kunnen geloven dat je écht van mij bent.
Het is niet meer. Hoe leg je zoiets uit? Allebei nog wel verliefd, en toch niet samen. Het is zo gekmakend om iemand op deze manier te moeten missen, ieder uur, iedere minuut van de dag. Geen seconde ben je uit mijn hoofd. Ik heb geprobeerd het weg te stoppen en te ontkennen, maar het lukt me niet meer. Sinds de dag dat jij weg bent, lijkt alles verrot. Niks is leuk zonder jou.
Sommige vriendinnen adviseren me om je niet meer te zien, maar dat wil ik ook niet, dat kan ik niet. Ik heb je dan nog liever een heel klein beetje dan dat je volledig uit mijn leven bent. Ondanks dat ik jouw lippen niet meer mag kussen, zou ik het niet kunnen verdragen om ze niet meer te zien plooien in die mooie lach die jou iets ondeugend jongensachtigs geeft. Ondanks dat ik weet dat je de liefde in je ogen niet om zult zetten in daden, moet ik er niet aan denken om ze nooit meer te zien. Stralend of somber, dat maakt niet uit: jouw ogen maken alles in mij wakker wat al die jaren geslapen heeft. Hoe kan ik me nou omdraaien en uit jouw leven stappen?

"Oude wonden en echte liefde helen maar langzaam" heb ik wel eens ergens gelezen. En ik geloof absoluut dat dat waar is, maar bestaan er ook tips voor als je helemaal geen vooruitgang boekt in 4 weken tijd? Het maakt niet uit wat ik zeg of doe, jij gaat gewoon niet uit mijn hoofd. Omdat ik weet dat jij ook nog gek op mij bent, is het een onmogelijke opgave om dit alles los te laten. Iedere keer als je bij me komt, dan hoop ik diep van binnen dat je zegt dat je mij net zo fucked up mist als ik jou. Maar jij zwijgt in alle talen.
Elke dag hoop ik dat ik een stapje dichterbij kom om jou te vergeten, maar het lijkt wel alsof mijn gevoel elke dag juist een stukje sterker wordt. Ik denk aan alles wat we hadden, ook al was het maar zo kort, het was zoveel meer dan een simpele flirt! En ik weet dat jij dat ook weet: soms heb ik diep in mijn hart het vermoeden dat jij joist bent weggegaan omdat alles veel dieper ging dan je gedacht had.

Wat is het dan, lieve schat? Ben je weggegaan omdat je dacht dat je me in deze periode van je leven niets te geven had? Ik heb je toch gezegd dat je me behalve je respect, eerlijkheid en trouw niets hoeft te geven? Dat is alles wat ik van je vraag, en jij zei op het strand dat dat wel geregeld moest kunnen worden. Ik wil geen ridder, ik wil geen serenades onder mijn raam, geen spandoeken in mijn straat, geen romantische ontvoeringen, geen dure cadeaus, ik wil alleen die 3 dingen die ik op het strand aan je vroeg. Dan gaat de rest vanzelf.
Durf te vertrouwen, durf los te laten, durf je over te geven...ik heb je beloofd dat ik je geen pijn zou doen. Het is niet mijn gewoonte om een belofte te breken, en zeker niet een belofte die ik aan jou gedaan heb. Ik zal jou nooit pijn doen. Hoe zou ik dat kunnen? Als ik naar je kijk, dan zie ik iemand die gekwetst, kwaad, bang en onzeker is geworden door alles wat er met hem gebeurd is. Als ik het gevecht met al die rotherinneringen in jouw ogen zie, dan wil ik je vasthouden, kussen, zeggen dat alles goed komt, dat ik voor je vecht en dat ik je nooit van mijn leven zal laten vallen. Niemand, echt niemand moet het in zijn hoofd halen om jou te kwetsen, want ik breek 'm absoluut allebei zijn benen.

Ik kan niet precies beschrijven wat het is dat jij in me losmaakt. Maar sinds jouw eerste kus werd er iets wakker, een gevoel waardoor ik dacht "voor hem wil ik vechten, bij hem voel ik me veilig, vertrouwd en weet ik dat ik niet altijd sterk hoef te zijn". Bij jou durf ik te huilen. Misschien word je stapelgek van mijn gejank elke keer als we over het relatiegedeelte proberen te praten, maar geloof me als ik zeg dat ik er echt niks aan kan doen. Ik doe het niet expres. Ik was ook liever sterk en waardig gebleven. Ik wilde niet meer liefhebben, ik wilde niet meer kwetsbaar zijn: dat hele stuk had ik afgesloten, daar had ik het helemaal mee gehad. Toch durfde ik met jou de sprong nog één keer te nemen. Maar helaas hing er geen veilig vangnet boven het ravijn.

En daar lig ik nu...op de bodem, in mijn eentje, en geen flauw idee hoe ik weer naar boven moet klimmen. Zonder jou gaat alles mis. Niks klopt meer. Uiteraard is het niet de eerste keer dat ik met een gebroken hart zit, en ook niet de eerste keer dat ik denk dat ik 'hem' nooit zal vergeten, maar nog nooit eerder heeft dat zoveel pijn gedaan als nu. Soms wil ik tegen je schreeuwen, soms kan ik je wel slaan, alles, alles om je wakker te schudden en je te laten inzien dat we gestoord zijn als we ons gevoel voor elkaar niet zijn gang laten gaan. Het zit er toch niet voor niks? Allebei riepen we heel hard "nee hoor, nooit meer een relatie", maar toch sloop de verliefdheid binnen. Iets dat zo goed voelt, kan toch niet fout zijn? Waarom maken we het elkaar zo moeilijk op deze manier?
Als we écht, écht niet verliefd hadden willen worden, dan was het ook niet gebeurd. Maar we werden wel verliefd, het gebeurde wel, en heel diep van binnen weet ik zeker dat we allebei niets liever willen dan dat er van ons gehouden wordt, en dat we iemand hebben om zelf van te houden. Om mee te lachen, mee te huilen, om vast te houden en je schandalig mee te misdragen als je een keer samen ergens bent. Om te vertrouwen, om 's morgens naast wakker te worden en om tegen te mogen mekkeren als alles eens een keertje tegenzit en je het gehad hebt met iedereen.
Ik weet zeker dat jij dat ook nodig hebt, en hoe harder je schreeuwt dat je dat niet wilt, hoe zekerder ik weet dat ik gelijk heb met mijn gevoel.
Het is beter dat we maatjes blijven, dat is voor eeuwig, zeg jij. Maar ook liefde kan voor eeuwig zijn. Ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken, maar bij jou had ik echt nog heel lang willen blijven. Als je maatjes bent én je vindt elkaar ook nog eens aantrekkelijk, dan is het toch gewoon liefde? Waarom zouden we daar dan tegen vechten? Ik heb ook geprobeerd ertegen te vechten, maar uiteindelijk besloot ik dat ik te koppig was om mijn angst te laten winnen. Ik realiseerde me dat ik mezelf iets heel moois zou ontzeggen als ik voor dit gevoel zou vluchten. Dus ik ben gebleven.

Lieve schat, zeg me asjeblieft wat ik moet doen om jou te laten geloven, om te zorgen dat jij durft te vertrouwen. Liefde is niet altijd ellende. Als je je afschermt voor wat in jouw ogen ellende is, dan mis je ook een heleboel mooie dingen.

Mijn belofte dat ik jou nooit van mijn leven pijn zal doen, die heb je hierboven al zwart op wit staan. Zeg maar wat ik verder nog moet doen. Als jij wilt dat ik het van de kerktoren schreeuw, dan schreeuw ik het van de kerktoren; als jij wilt dat ik op mijn kop ga staan, dan doe ik met liefde een recordpoging om de wereld eens van de andere kant te bekijken. You name it, I'll do it, maar geef me asjeblieft in elk geval een kans om te laten zien dat ik echt voor duizend procent voor je wil gaan.
Sluit je ogen en voel wat het met je doet op het moment dat mijn lippen jouw gezicht aanraken. Angst, pijn, liefde, opwinding? Benoem elk gevoel apart en probeer te beredeneren waarom het op dat moment boven komt. Ieder gevoel is altijd goed: niks is fout aan welke emotie dan ook. Als het er zit, dan zit het er en dan is dat niet voor niks. Accepteer het, voel het en laat het toe. Geef mij de tijd om je hart te genezen en de kans om al je tranen die er zitten weg te kussen. Tijd is alles wat ik nodig heb: als ik tijd krijg, dan komt het wel goed. Als jij geen energie hebt om te vechten, dan vecht ik wel voor ons allebei. Er is niks dat ik niet voor je zou doen, maar asjeblieft, laat me toe. Als je valt, vang ik je op, vertrouw me maar. Want van mij kom je toch nooit meer af, hoe hard je ook schreeuwt...

Miss you like crazy...