Inmiddels is het 4 dagen geleden dat ik wat van hem gehoord heb (nouja, wat gehoord, dat ik over de telefoon gedumpt ben..)

Vier dagen, het voelt als duizend jaar. In het weekend heb ik vrienden gebeld en zo ongeveer van ze geeist dat ze niet bij me weg zouden gaan, omdat ik niet wist wat ik met mezelf aanmoest. Steeds als ik alleen ben komt er een vloedgolf aan angst en kan ik alleen maar zitten en voor me uitstaren, met de telefoon altijd naast me in de hoop dat ie belt, dat ie nog wel zo netjes is om te bedenken dat iemand het er moeilijk mee kan hebben...maar nee.

Vier dagen stilte, al dagen niet naar mn werk gegaan en me niet aangekleed. Ben al kilo's kwijt volgens de weegschaal en ik lig alleen maar op de bank of in bed, proberen te slapen omdat ik dan nergens aan hoef te denken...
Terroriseer elke ochtend zn hyve-pagina om te kijken of ik wat informatie uit berichtjes kan krijgen. Elke keer wil ik kijken en elke keer doe ik het weer, maar geen een keer dat ik er gelukkiger van wordt. nu heb ik mezelf maar uit zn vriendenlijst gehaald, zodat ik zn pagina niet meer kan zien. Zal er wel spijt van krijgen later, maar nu is het beter, zoveel beter om niet met een bonzend hart opzoek te gaan naar dingen die ik niet wil weten...

heb hem vanochtend wel gesmst of ie me vanavond even kan bellen, ben benieuwd of ie het doet. De enige reden dat ik dat van hem vraag is zodat we de herinnering aan ons blijven respecteren en omdat hij, als hij terug is in nederland, al zijn spullen nog moet ophalen bij mij. Ik denk niet dat ik hem normaal in de ogen kan kijken als ik hem 4 weken niet heb gesproken, niks van hem heb gehoord en dus weet dat hij echt, werkelijk, blij is om van me af te zijn... die gedachte alleen al maakt dat ik mezelf nu zie op dat moment, wanhopig hem om de nek vallen en iets zeggen van : "zie je wel! wij zijn nog niet voorbij!"

ik weet dat dat niet werkt, omdat in mijn verleden een jongen dat ook zo heeft aangepakt, en ik er alleen maar overtuigder van raakte dat ik van hem af wilde. Wanhoop is niet aantrekkelijk, en ik wil ooit, mocht ik hem ergens tegenkomen, blij kunnen zijn voor onze tijd samen en meer niet.
Ik merk nu dat ik overdag dingen heel rationeel kan zien, en zodra ik erover kan schrijven ik uit zelfbescherming praat met verstand in plaats van met gevoel. Maar als ik s'avonds in bed lig, het bed waar hij ook in heeft gelegen, na een dag dat hij weer niet heeft gebeld en dus niet aan mij heeft gedacht, is het net alsof de muren op me af komen en er geen wereld meer bestaat.
s'ochtends wordt ik dan heel vroeg wakker en besluit ik om, weer, niet naar mijn werk te gaan. dan lig ik stil in bed en vertel ik mezelf dat als hij me ziet hij merkt hoe erg hij me gemist heeft, dat hij spijt heeft van hoe hij het allemaal heeft gedaan en dat we weer samen zijn.
Omdat die gedachte de enige is die fijn is maak ik hem een stuk geloofwaardiger dan al die anderen, en dus blijf ik liggen met die gedachte en denk ik aan ons samen in dit bed, wat weer gaat gebeuren over maar een paar weekjes. een paar weekjes maar en dan is hij weer terug. Hij is alleen maar op vakantie, en dan is hij er weer. hij is niet weg.

Totdat ik mezelf weer betrap op het bespeuren van hyve-pagina's, het letterlijk wachten naast de telefoon, radeloos door het huis zwerven, vrienden bellen die er toch niet zijn. Bedenken dat hij met al minstens tien andere vrouwen minstens tien keer zoveel plezier heeft dan met mij op dit moment, niet aan mij denkt, lacht met zijn vrienden daar over het feit dat hij "eindelijk van die meid af is", geniet van zijn vrijheid, terwijl ik hier gevangen zit met hem in mijn hoofd.

ik zou willen dat hij daar weggaat, dat hij wegblijft en nooit heeft bestaan. dat ik zonder het te weten gewoon die weg kan affietsen, nooit heb geweten dat hij daar woont, niet hoef te denken aan de intense herinnering die wordt opgeroepen bij zoiets stoms als een bankje..
ik zou willen dat hij terugkomt bij me, puur en alleen voor het gemak dat ik geen liefdesverdriet hoef te hebben. Liever verdriet bij hem dan verdriet zonder hem...

Ik wacht bij de telefoon.