Na maanden meegelezen te hebben, mezelf goede moed toe praten en het proberen op te lossen met- en in mezelf toch maar een blog. Hoop echt dat iemand mijn blog lezen wil, en bereid is een reactie te geven want ik kom er zelf niet meer uit. Het breekt mijn hart, blijven lachen, voor iedereen klaar staan, grappen maken en doen alsof ik eroverheen ben. Maar eigenlijk heb ik de grootste behoefte aan een knuffel, gewoon een stel armen om me heen waarin ik kan uithuilen en een stem die me zegt dat het goed komt, een zachte hand die me de weg wijst.