Hallo,

Nou ik heb 14 maanden een vriend gehad, waarvan ik 5 maanden in belgie heb gewoond. Het ging echt super. De tijd nadat ik uit belgie kwam was helemaal geweldig. Alles was spannend en leuk. Groeiden heel erg naar elkaar toe en zowel lichamelijk als geestelijk ging het steeds beter. HAdden allebei ons eigen leven en genoeg vrijheid. Ik was bezig met afstuderen en hij had het ook druk met school. Zijn moeder werd ook weer ernstig ziek en hij kan daar niet mee omgaan en praatte er ook met niemand over, zelfs niet met mij.
Na twee maanden werd het eigenlijk wel een beetje een sleur, niet dat het slecht ging, integendeel, maar het was allemaal niet zo bijzonder meer als net na belgie. Logisch! We hadden er wel eens over gesproken wat we er aan konden doen, maar er gebeurde eigenlijk weinig. Op een gegeven moment vroeg ik of hij ermee wou stoppen en hij zei dat ie mij niet kwijt wou en niet zonder mij wou. En dat meende die oprecht. Dinsdags had ik nog bij hem geslapen en alles was goed, hij begon zelfs over de ziekte van zijn moeder te praten, dus ik dacht nu gaat het de goede kant op. Woensdag kwam hij bij mij en maakte het uit.