Lieve ldvd-ers,
Als Kerst en Nieuwjaarsgroet! Laten we ons verdriet voor een keer weglachen:
http://m.
Seetje

Gaat het goed?
Ik geloof wel.
Het het gaat weer
gewoon, vertrouwd goed!

Weinig praten over ons
Veel discussiëren over de wereld
Juiste momenten afwachten...
Diplomatieke vragen...

Ik kan dat
(vrouw-eigen misschien?)
Ik heb besloten dat ik dat kan.
Gemeen?
Welnee, het werkt!
Opent perspectieven.

En niet claimen
En hem de indruk geven...
Dat hij beslist.
Zo werkt dat.

En dan is er rust
Heerlijke, vertrouwde rust.
(Onrust hoort bij mij..
zal ongetwijfeld wel weer komen...)

Maar nu even niet
En ik geniet
Kan ik de wereld weer aan
Kan mijn leven weer aan

En dan...
Zie ik hem
Is het lief,
Is het warm...
Helemaal niks aan de hand
Ben ik nou zo'n oen
Die niet meer op 'gevoel'
Kan varen?

Hij maakte het uit
En toen relativeerde hij het.
Het is weer aan.
Ik voel me onzeker...
Leg op slakken zout
Woorden op een weegschaaltje
Hij heeft de regie.
Voelt niet goed.
Wat zegt hij? Wat denkt hij?
Ik ben het spuugzat
En doe niets
Zeg niets
Praat niet
Hij ook niet
We zijn nog samen
Oh zo belangrijk!

Mijn relatie is precair... Ik wil hem graag houden/behouden... Het maakt allemaal niet meer zoveel uit, nu - in de herfst van ons leven. Er zijn plannen, er is nog een toekomst. Ik ben/blijf afhankelijk. Hij heeft de regie. Maakt dat iets uit? Het maakt mij kwetsbaar, maar ik vind het ook wel prettig.

Even een update.

Ik wil mijn eenzaamheid, mijn kutgevoel, mijn machteloosheid en onvermogen met jullie delen.
65 jaar ruim 8 jaar een lat-relatie. Hij in een klein dorpje ik in de grote stad. Dat dorpje trok mij meteen zo aan. Vanaf het begin geprobeerd een huis te kopen maar dat lukt niet om allerlei financiële redenen. Hij een man die ruimte nodig heeft, zijn bezit koestert en zijn hoogste goed is (keuze)vrijheid. Ik zelfstandig, goeie carrière maar op het gebied van liefde afhankelijk met een dosis grote verlatingsangst