Nou daar ben ik weer. De traantjes lijken opgedroogd te zijn. Is mijn gevoel nu geblokkeerd?? Ik mis hem nog heel erg en denk veel aan hem, maar de traantjes komen er niet echt bij kijken zoals voorheen. Ik weet dat er vanuit mijn kant toch nog die valse hoop aanwezig is, ik check nog steeds mijn e-mail en neem mijn mobiel met me mee naar bed, want stel dat hij iets van zich laat horen. De neiging om hem te bellen/mailen heb ik ook aardig onder controle!

Wel ben ik gisteren toch naar zijn huis geweest, heel even om te kijken of er licht in zijn huis brandde. Ik had er een naar gevoel aan overgehouden, want stel dat hij me zou betrappen....

Vandaag was mijn vrije dag, ik keek er toch naar uit...
Ik heb een beetje kunnen uitslapen, maar voelde me errrug rot.
Huilend, in mijn pyama, niet in staat om iets te doen heb ik me er toch toegezet om naar de huisarts te gaan. Ik had een afspraak met haar, en ja ik heb mijn verhaal verteld. Nou wilde ik daar al heel lang naar toe gaan voor een verwijzing naar een psycho-therapeut, maar heb het altijd ontzettend moeilijk gevonden. Nu ik in een emotionele crisis zit ging me dat makkelijker af.

Jaa, ik was zo blij dat ik het heb gedaan. Daarna ben ik gaan opruimen in huis, boodschappen gedaan en toen gekookt. Ik had vanavond een vriendin op bezoek, zij is een van de weinige die op de hoogte was van mijn relatie met A.

Gisteravond moest en zou ik langs zijn huis gaan. Dat heb ik dan ook gedaan, heel even....ik zag 't licht in zijn huis branden.
Gelukkig, hij leeft nog!

Vandaag weer gewoon gewerkt, ik voel me down. Hoewel het me troost gaf om jullie verhalen te lezen merk ik dat het ook confronterend kan zijn. Gisteren sprak ik over een innerlijke kracht, nou ik denk dat het gewoon nog hoop is wat mij voortduwt...

Ik functioneer nog omdat er de hoop bij mij bestaat dat we weer bij elkaar komen. Ik heb zo'n gevoel dat als ik dat loslaat dat ik dan in een diepe dal terechtkom. Ik ga het loslaten, nu en vandaag...ik wil er zo snel mogelijk doorheen. Is dit verkeerd van mij?? Zijn foto's/kaarten en spulletje heb ik nog niet opgeruimd. Ik kon het niet, maar ik wil er door heen klaar!

Ik voel me wat sterker vandaag. Ik werd wel wakker met 'oh neee, ik heb helemaal geen zin om verder te gaan zonder hem' en ja hoor de traantjes kwamen weer...

Ik ben naar mijn werk gegaan, daar ben ik wel trots op. Het is me toch goed afgegaan, je kan dan je gedachten verzetten, gelukkig, want ik moet er niet aan denken om thuis te zijn, helemaal alleen en me zo rot te voelen. Tjaah en dan de hele dag en avond moet zien door te komen.

Mijn vriend had het over een innerlijke kracht in ons zelf, ik denk vaak aan deze woorden...dit helpt mij een beetje om door te gaan. Ik mis hem heel erg en vraag me af of hij me ook erg mist.

Daarnet kwam ik langs zijn huis, ik had nog mijn fiets bij hem in 't schuurtje gestald. Ik moest zo huilen, het besef dat dit de laatste keer is dat ik bij hem ben. Ik merk dat ik het nog niet kan geloven, dat het uit is.

Ik wil hem terug, dacht ik net. Ik wilde hem bellen en mailen om te vragen of hij het zeker weet, of ie hiermee wil doorgaan.
Maar dan denk ik, dan hadden we toch niet gisteren onze officiele afscheidsdag gehad. Als hij onze relatie nog een kans wilde geven zou hij dat dan niet gedaan hebben.

IK MIS HEM ZO ERG EN WORD GEK VAN DAT GEVOEL, ik kwam net thuis en moest weg van mezelf omdat de emoties me te veel werden. Nu zit ik hier in een internetcafe...

Vorige week dinsdag 1 november heeft mijn vriend het uitgemaakt. Ik was het daarmee eens. Er was geen toekomstperspectief.

Vier jaar lang zijn we samen geweest.
Echte maatjes, dat waren wij, we hadden een bijzondere band. Er waren echter ook veel verschillen, wat ook tot irritaties leidde.

Daarbij kwam dat we uit 2 verschillende culturen kwamen. Ik heb 4 jaar lang een geheime relatie met hem gehad, mijn familie zou hem nooit hebben geaccepteerd. Ik kon die keuze niet maken, voor hem kiezen en dan daarmee mijn familie verliezen of hem laten gaan. Ik hield veel van hem, hou nog steeds veel van hem. Hij houdt ook van mij, maar heeft het uitgemaakt omdat we niet verder kwamen zo.