Beste iedereen,

Weer een paar daagjes verder...
Vandaag belde hij, dit om me succes te wensen, ik had een belangrijk iets. Ik heb zijn telefoontje gemist. Hij had wel iets op mijn voice-mail ingesproken. Ik heb hem gemaild, nogal openhartig ook en ja hij mailde terug. Dit keer ervaarde ik geen afstand, integendeel....hij stelt iets voor wat me erg verrast.

Hij wil me volgende week ontmoeten, even, ???, om mij het allerbeste voor het nieuwe jaar te wensen. Natuurlijk alleen als ik het wil, dat heeft hij nadrukkelijk geschreven.
Wat vinden jullie daar nou van? Ik sta d'r echt versteld van te kijken, ik had juist verwacht dat hij op afstand wilde blijven. Ik had ook in mijn e-mail laten weten dat ik het moeilijk kan verkroppen dat het tussenons uit is en dan schrijft hij dit. Is hij even zwak of?

Ik moet weer even van me afschrijven...
Afgelopen dagen voel ik me maar down, de avonden zijn het moeilijkst.

Elke ochtend moet ik aan 'm denken, de hele dag door gaan mijn gedachten uit naar hem. Met het e-mail contact gisteren merkte ik hoe die hoop bij mij toch aanwezig was, terwijl ik dacht dat ik de situatie geaccepteerd had. Als ik denk aan het feit dat ik 'm kwijt ben dan voel ik mijn knieeen knakken, een wanhopig gevoel dat neee en nee zegt.

Bah, ik dacht dat ik verder was in mijn ldvd, maar ik zit nog in de beginstadium van ldvd. Ik kijk nu de hele tijd weer naar mijn e-mail, in de hoop dat hij me iets gestuurd heeft.

ha, ik heb dus een sms-je gestuurd.....heeel zwak van mij, maar ach ik heb dan ook dagen gevochten om hem niet te bellen.

ik dacht vandaag, ik doe het gewoon....ik stuur een sms en vraag of hij er ook behoefte aan heeft om me te spreken, zoja of hij me dan wil bellen. als ik niks zou horen, dan zou ik genoeg weten....

Ik heb dus niks gehoord. nu denk ik, zou hij het gezien hebben?
hij is niet zo handig in dat soort dingen, zo stuurt hij nooit sms-jes. dus ik had ook geen sms-je verwacht.
Maar waarschijnlijk wil hij me gewoon niet spreken, ik weet niet of me dat boos moet maken of verdrietig?

Nou, ik geloof dat ik (bijna) door mijn innerlijke kracht heen ben. Sinds kort heb ik gesprekken bij een psycho-therapeut.
Ik merk hoe ik nu dichter bij mijn gevoel kom en zie hoe ik in het leven sta. Er is zoveel woede in mij, wat ik nooit heb geuit. Niet naar mijn ex-vriend, maar meer naar opvoeding/cultuur etc. Gisteren was er een akkefietje met mijn ouders.

Ik was daarna helemaal van slag, ik was zo kwaad, zo kwaad ben ik al een tijdje niet geweest, volgens mij komt dit door de gesprekken met psycho-therapeut dat ik merk hoe ik altijd al bezig ben geweest met overleven en me nooit echt kwetsbaar heb durven op te stellen.

Hoi iedereen,

Het is een tijdje geleden dat ik hier wat geschreven heb.
Ik voel me niet slecht, integendeel....ik voel me niet super rot, wanhopig of kwaad.....al dageeeeeeeeeeeeeen niet.

Ik heb vaak gedacht, is dit het?? Ben ik er doorheen?
Of ben ik het aan het wegstoppen, die neiging heb ik namelijk....
Het is immers niet lang geleden dat mijn relatie verbroken werd.
Het is nu 6 weken geleden dat hij het uitgemaakt heeft. 4 weken geleden hebben we onze afscheidsdag gehad en 2 weken geleden is er even e-mailcontact geweest. Het kan echter zijn dat ik me binnen mijn relatie hem aan het loslaten was, omdat ik al een tijd geen toekomstperspectief zag en er een punt achter wilde zetten. Misschien dat ik toen al een begin had gemaakt met de ldvd.-verwerking. Ik kan geen antwoord geven op het waarom 'ik me zo voel' en of ik hem echt aan het vergeten ben.

Hij heeft me een e-mail gestuurd. Ik ging mijn e-mail checken, ik voelde me vermoeid maar de laatste tijd was het een automatisme om een stuk of 10/20 keer per dag mijn e-mail te checken en ja hoor wat ik niet had verwacht gebeurde, ik kreeg een e-mail van hem.

Ik ben van slag, ik had het niet verwacht, tientallen keren gehoopt, zelfs gedroomd....maar ik dacht en zei tegen mezelf droom lekker....je kunt de komende weken zeker vanuit zijn kant niets verwachten.

Wat er in zijn e-mail staat kort samengevat: een teken van leven.
Hij laat me weten hoe het met 'm gaat, dat hij veel aan me denkt maar hij hoopt/vertrouwt dat er een dag komt dat hij dit verlies kan aanvaarden. Hij spreekt zijn zorgen uit over en zegt dat ik niet hoef te reageren wanneer ik dat wil, dat hij dat aan mij overlaat.

Hey iedereen,

Afgelopen dagen heb ik niks gepost, maar wel gelezen.
Het is heel raar hoe ik me heb gevoeld, gewoon zo met weinig gevoel. Ik merkte dat ik zefs al kon glimlachen bij het lezen van oude e-mails van mijn ex-vriend. Gisteren was ik overdag zefs vrolijk op mijn werk. Ik heb het boek "als je je partner verlaat" bijna helemaal gelezen. Ik ben er heel bij mee, mij helpt het enorm. Het is echt een aanradertje. ik heb maar meteen een andere boek van haar besteld "eenzaamheid overwinnen"

Ik las ook in het boek dat je je woede moet ervaren om door het verwerkingsproces heen te komen. Ik voel geen woede, hoe kan dat nou? Ik heb gedacht dat dit komt omdat mijn ex-vriend en ik op een goede manier uit elkaar zijn gegaan, ik begreep waarom hij het uitgemaakt had. Ik was het er verstandelijk ook mee eens. We hebben op een bijzondere manier afscheid van elkaar genomen, dus ja je wilt dan ook niet kwaad worden op elkaar. Dat is niet terecht, we zijn er allebei in gestapt, het was eigenlijk een zinkend bootje (leuke uitdrukking die ik hier vandaan heb geplukt, weet niet meer van wie)....we hebben het geprobeerd, maar helaas....het is niet gelukt.