Na mijn laatste boze e-mail afgelopen vrijdag heb ik vandaag ook een laatste mail van hem ontvangen.

......voorbij......

Bij het lezen van zijn woorden leek het alsof mijn hart uit mijn lijf werd gerukt, als er nog hoop was dan is dit helemaal verdwenen. De komende periode voelt voor mij aan als een leeg zwart gat waar ik weer uit moet zien te komen.

Het voelt echt alsof ik hem weer voor de tweede keer verloren heb. Ik ben hem kwijt. Mijn hart huilt, mijn lichaam is verstijfd. Ik ben in shock.

Ik denk dat nu alles is gezegd, ook al blijven er vragen...maar vragen roept alleen nog meer vragen op. Voor mij blijft nu alleen het accepteren, dat onze mooie dromen vervlogen zijn. Ik zal nu moeten teren op de herinneringen of mezelf alleen daarmee kwellen.

Nou had hem lekker mooi niet gemaild, maar vanochtend kwam er weer een mail binnen van hem waarin hij zijn zorgen uitsprak, vraagtekens stelde...want hij is normaal gewend om snel een reactie van me te krijgen. Hij schreef wel dat hij zich ervan bewust is dat het hem niets meer aangaat, dat hij zich ook geen zorgen zou moeten maken, maar het toch niet kon laten...

Nou ik heb hem dus meteen teruggemaild, ik ben niet zo gemeen dat ik iemand in spanning (zorgen) laat. Ik heb hem eerlijk verteld wat er speelt. OOK, jaja, heb ik gezegd dat ik voorlopig geen contact wil met hem. Heel af en toe een mailtje oke, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het contact helemaal te verbreken, maar even terugtrekken, afstand bewaren.

Jajajah, afgelopen dagen heb ik me rot gevoeld.
Gisteren heel wat traantjes gehuild, ik heb me ook lekker boos gevoeld...(wat is dat een heerlijk gevoel zeg!)
Dat wil ik wel vaker voelen.

Helaas kon ik het niet uitschreeuwen van boosheid, want ja je wilt niet voor overlast zorgen hehehe.

Vandaag voel ik me al weer wat sterker, ik lach zelfs!
De topic van Geraldine (ik noem het voor het gemak) 'oksels en benen scheren' was geinig. Ik dacht: ik kan zo'n lang lijstje maken met allemaal dingen waar ik nu van af ben. Misschien wel goed voor mij om dat te doen en dan elke keer tevoorschijn halen wanneer ik me weer verdrietig voel.

In een zwak moment besloot ik 'm te bellen.
Waarom? Ik had hem vrijdag voor het laatst gesproken via e-mail.
Ik wist dat hij in het weekend naar zijn vader zou gaan die in het ziekenhuis ligt. Zijn vader ligt op sterven.

Aangezien we sinds vorige week officieel 'vrienden' zijn geworden wilde ik graag iets van me laten horen, kijken hoe het is met zijn vader en met hem natuurlijk. Echter wilde ik ook enige afstand houden, om me niet onnodig pijn te doen. Ik besloot daarom hem eenmalig te bellen, want als ik zou mailen dan was de kans groot dat ik weer op zijn antwoord zou reageren enz.
Bovendien zat ik weer de hele tijd mijn e-mail te checken, daar had ik geen zin in.

Gut, jullie hadden het zeker verwacht?!

Mijn stemming is omgeslagen, ik voel me wat down....(ik probeer daar niet aan toe te geven, want anders zou ik me zo rot voelen). Is dat goed of niet goed?

Nou zit ik niet echt in een omgeving waarin ik mijn emoties de vrije loop kan geven, dus vandaar....

Ik mis hem, wat een rot gevoel is dat zeg. Nu hebben we contact, we zijn 'zogenaamd' vrienden! Jaja, hij wil ook graag vrienden zijn schreef hij me, maar dan ook echt alleen vrienden. Ik had ook niks anders verwacht. Vandaag heb ik nog een e-mail van hem gekregen, ik heb hem teruggemaild...maar niets gehoord. Nou wat wil ik nou? We kunnen toch ook niet aan de gang blijven met mailen. Ik moet afstand nemen, voorheen kon ik dagen geen contact hebben met 'm....(toen miste ik 'm ook erg), maar nu heb ik vandaag nog contact gehad en is het nog niet genoeg....SNIK!

Hey Lieve Mensen,

Zoals een aantal mensen van deze site weten....vandaag was dan de grote dag!

Nog heel erg bedankt voor jullie lieve reacties op mijn vorige blog!!!

Ik heb 'm gezien, we hebben drie uurtjes met elkaar doorgebracht.
Een tikkeltje zenuwachtig was ik, maar meteen nadat ik hem zag was het weg. Wat voelt hij zo vertrouwd aan, dat is heel raar....want ik had hem dus 6 weken en 3 dagen niet gezien. (Dit voelde als een eeuwigheid aan). We hebben natuurlijk ook een tijd helemaal geen contact gehad en daarna alleen sporadisch via e-mail.

En nu kreeg ik hem te zien.....erg gek is dat, je ziet hem, je praat met hem, het is zo gezellig, dat gevoel van vertrouwdheid is er helemaal(heerlijk!!!), totaal geen afstand ervaren, maar je hebt geen relatie met elkaar...een aantal dingen kunnen dan natuurlijk niet meer!

Beste iedereen,

Woensdag is de grote dag....dan ga ik hem zien.
Er is mailcontact over en weer, dat is toch heel anders dan die nare stilte. Ik vind het erg spannend om hem woensdag te zien, het kan voor mij dan ook niet snel genoeg woensdag zijn, maar dan?! Heb ik wel genoeg nagedacht over de consequenties? Ik twijfel....hou mijn hart vast over wat er gaat gebeuren.

Ik wil het graag, maar het is ook duidelijk dat het mijn gevoel is die dit wil.
Sinds ik weer zo met hem mail, merk ik dat ik niet toe kom aan de LDVD. verwerking. Net als de meeste mensen zag ik ook tegen de kerstdagen (nou gelukkig nu nog 1 dag te gaan), het verdriet zit ergens diep in mij, het komt nu dus niet naar boven. Ja, want die hoop is binnenin mij aanwezig....ik kan wel 1000 keer tegen me zeggen dat ik dat vaarwel moet zeggen en ik echt niks meer hoef te verwachten, maar ondertussen diep in mij hoop ik dit en dat...