De zon begint echt iets door de wolken heen te breken. Ik merk aan mezelf dat ik er klaar mee ben, de deur heb dichtgedaan. Ik kan zonder emotie haar emails, smsjes en alles wat ze ooit gestuurd heeft lezen, en wissen. Misschien ben ik wel afgestompt, maar ik denk het niet. Die knop is om, en het voelt bevrijdend. Ook zij had haar slechte kanten. Zie ik nu pas echt duidelijk. We waren waarschijnlijk niet voor elkaar gemaakt. So be it. Nu mijn spullen ophalen en een nieuw leven beginnen. Maar vanavond eerst: Muziek maken!!

Wie heeft er zin vanavond iets leuks te gaan doen? Ik proef een hoop positieve vibes vandaag. Laten we dit vasthouden en een mini meeting houden. Ergens een drankje ofzo. Ik ben mobiel in ieder geval, leve de leasebak! Jee!
En nee, ik ben niet manisch nu. Ik voel alsof er een blok is weggevallen, een steen uit mijn maag is opgelost, en wil dit graag nog even vasthouden door vanavond er eens uit te gaan en iets leuks te gaan doen.

Ramses

wat ik bij mezelf en veel mensen proef is dat het gemis van de ex in kwestie redelijk snel kan slijten, maar dat het gemis van een maatje, een minna(a)r(es), een beste vriendje heel wat langer blijft hangen. We willen allemaal niet alleen wakker worden, omdat we zo lang gewend waren een leven te delen met iemand. We voelen ons allemaal zo alleen soms, missen een kattebelletje, een lief gebaar. We voelen ons allemaal afgewezen, ergens mislukt, en we weten niet of we ooit nog iemand tegenkomen. Ik weet zeker dat iedereen die ik hier nu 'tegenkom' op de site er allemaal gaan komen. Je ontmoet wel weer iemand, die je liefde waard is. Fuck, misschien kijken we hier allemaal over een jaar op terug en denken we: "tja.." Wij blijven niet alleen, wij vinden weer dat maatje. Misschien niet snel, maar het komt echt. Je moet je ex achter je hebben gelaten, voordat dat kan, en daarvoor moet je eerst loslaten. Veel van ons klampen ons vast aan wat er was, maar zoals Geraldine al zei: wil hij/zij niet meer, dan niet. Je kan niemand dwingen. Lieve mensen, ga na wat je precies mist. De ex als persoon, of het maatjesgevoel, en het delen van een leven. Succes allemaal. Veel kracht toegewenst.

Klaar. Het is klaar. Ik kan haar niet dwingen. Ergens wil ik dat ook niet meer. Ik heb ruim een week elke dag als een leeuw gevochten, geschreeuwd, gehuild. Alles er aan gedaan. Ik krijg steeds hetzelfde koele antwoord terug; het vertrouwen is weg, ik denk niet meer dat we voor elkaar gemaakt zijn. Ik leg me er bij neer. Wil eigenlijk geen mails meer niks, maar wil het wel nog netjes afsluiten. Als ze zo koel doet, het kennelijk zo snel over is, is het verspilde energie om me erin vast te bijten. Ik koester de herinnering van wat we samen hadden, maar weiger gewoon bij de pakken neer te zitten.

Mike, en de rest.. Maar vooral mike omdat hij erom vroeg.
De tekst van het liedje wat ik voor mijn ex schreef:

I'm walking here so lonely, on my own around the bends
I feel like I'm in a nightmare which just doesn't seem to end
I thought about you lately, that I'm here, you are there
I wonder if you think of me, and if you even care

Will you love me, when I'm lonely?
Will you love me when I'm sad?
Will you love me when I'm far away?
Will you love me when I'm scared?
Will you love me if I walk away from all the things I've said and done
Will you love me, if I softly?¢‚Ǩ¬¶

Aai, in een zwak moment toch toegegeven. Heb een sms gestuurd. Geen idee of me dit kwaad gaat doen, maar ik hield het echt niet meer uit.
Ik stuurde: "Sorry dat ik zo zwak, maar ik mis je zo. Mag ik je bellen? Of langskomen?"

Het ergste wat er kan gebeuren is dat ze nee zegt toch?

Hmm.. hier kom ik dus op terug. Ik wil geen liefde aan een ander geven. Ik wil haar liefde geven.
Ik lijk sterk op te staan, maar dan slaat het me gelijk in mijn gezicht. Ze is weg, en ik weet niet of het voorgoed is. Niet zo heel veel gehuild vanochtend, alleen die autorit he.... Ik oefen het hele gesprek wat ik over 2 weken ga hebben, omdat ik zo bang ben dat ik niet uit mijn woorden ga komen. Het liefst zou ik naar haar toegaan, haar bellen, haar mailen. Maar ik doe het niet. Onze relatie is geklapt omdat ik soms zo door kon drammen, waardoor ze zichzelf verloor. Ik moet nu laten zien dat ik er voor haar kan zijn, op haar gericht kan zijn, helemaal.