Ik droomde van hem, hoe hij me voorzichtig kuste en vertelde dat het allemaal maar een boze droom was.

Helaas is het niet zo, de harde realiteit is zoals het al leek. Hij houdt niet meer van mij en wil ook niet meer proberen van me te gaan houden. Een verstandshuwelijk is alles wat er voor mij inzit en anders niet.
Ik besef me terdege dat jullie allemaal liefdesverdriet hebben doordat jullie een partner zijn kwijtgeraakt.

Vanmorgen weer het probleem aangemangeld. Sinds manlief aan de medicijnen zit tegen depressie heeft hij totaal geen behoefte meer aan intimiteit, knuffelen e.d.

Ik als gezonde vrouw heb daar heel veel problemen mee. Als het iets tijdelijks is dan is dat nog wel vol te houden maar als het een langdurige kwestie is, heb ik niet zo veel zin om als broer en zus te leven.

Ik heb al in een eerder blog verteld dat we sinds een aantal weken weer bij elkaar zijn en dan zouden de vonken er mijns inziens toch vanaf moeten springen, toch?

Mijn grote liefde, ik ontmoette hem zo'n 10 jaar geleden.
Ik was getrouwd met mijn eerste vriendje en nog nooit echt verliefd geweest tot toen ik hem zag.