Het irritante aan 'liefdesverdriet' zijn die geweldige up and down's.. het ene moment denk je dat het wel gaat, dat het wel goed komt, of denk je gewoon even niet en 1 minuut daarna kan ik wel door de grond zakken van. verdriet...huilen, pijn. Alle slechte gevoelens, alle leuke momenten die je hebt meegemaakt komt dan naar boven. Dan mis ik hem zo hard... voel ik me zo alleen..
Ik voel me echt zo leeg en moe, ik heb vannacht bijna geen oog dichtgedaan. It's fucked up...

Sinds vanavond is het dus defenitief uit met mijn vriend.
Ik weet niet zo goed wat ik moet denken of voelen... We hadden vanavond nog afgesproken om alles deftig uit te praten, dat heeft me wel een beetje met een goed gevoel achtergelaten.
Ik weet dat hij van me houd en hij weet ook dat ik van hem hou, en toch... Hij is moslim en ik niet, en hij moet min of meer kiezen tussen mij of zijn familie.. die keuze heeft hij dus gemaakt.

heeft met net nog een berichtje gestuurd, dat hij mijn telefoontjes mist.
IK heb hem gebeld, zoals je in mijn vorige blog kunt lezen heb ik vanmorgen op msn met zijn dochter gepraat.
Maar hij beweert dus dat niet waar is en dat zij dat voor te spelen heeft gezegd, ik weet nie meer wat ik moet geloven,
Hij wil me zien, en het uitpraten, hij houd van mij, hij mist mij, hij wil niet zonder mij.
Dit maakt het allemaal nog is extra zo moeilijk, hoe hou je dit in godsnaam vol???
hoe meer hij belt hoe meer ik begin te twijfelen, ik weet dat dit niet werkt en toch?

soms geloof ik in het lot en in toeval, dit word weeral maar is bevestigd vandaag.
Heb het gisteren dus uitgemaakt met mijn vriend. Zat nog me allerlei vragen die onbeantwoord zijn gebleven.
Er klopte gewoon iets niet.
Hij woonde dus samen met zijn ouders die hij van bosnie naar hier heeft gebracht, zijn broer en schoonzus wonen ook in belgie.

dacht, of hoopte eerlijk gezegd hier niet meer te hoeven wezen, maar bij deze heb ik mij dus vergist.
Enkele wijze jaartjes later bevind ik mij op hetzelfde punt... gebroken hart en nog wel door mijn eigen beslissing..
Heb dus net vandaag een punt achter mijn relatie van 6 leuke maanden gezet.
Ok 6 maand klinkt niet veel, maar heb wel veel beleefd in deze 6 maand.

De meest geflipte, leuke man leren kennen.. dat natuurlijk ook nogal veel meebracht.

Heb zoveel last van ups en downs, het ene moment voel ik me redelijk en hoef ik niet heel de tijd aan hem te denken en het andere moment voel ik me vreselijk verdrietig zomaar ineens, echt zo klote he.
Hij belde me dernet nog op of ik nie ff langskwam, hij had zin in me....??? snap ik echt nie, vroeg of ik alleen nog daar goed voor was, nee ik was ook nog wel lief zei hij... doet echt pijn.
Ik voel me echt raar, mezelf niet, helemaal verloren. weet echt niet zo goed hoe ik hier allemaal mee overweg moet gaan.
Heb nog een lange weg te gaan denk ik....