ik ben vorige week begonnen hier met een blog en ik voelde me heel verdrietig. Elke dag da afgelopen week moest ik zoveel mogelijk dingen doen om er maar niet aan denken te moeten. Vanmorgen (haha...technisch gezien gisteren morgen ), sloeg het verdriet plotseling om in vertrouwen. Ik heb er plotseling het volste vertrouwen in dat zij over kort of lang contact met mij opneemt omdat zij zich nou bewust is van haar gevoelens voor mij.
Misschien is dit wel wensdenken, maar ik ben op de een of andere manier overtuigd ervan.

ik heb eergisteren hier mijn verhaal gedaan en dat heeft me erg goed gedaan denk ik. Vandaag een ander verhaal en de vraag: maak ik mij alleen maar zelf gek?

ik heb gisteren een aantal tegenstrijdige acties ondernomen waarbij ik denk en hoop dat mijn laatste actie de juiste was. Gisteren was voor mij een erg verdrietige dag, maar eigenlijk had ik verwacht dat ik me nog veel verdrietiger voelen zou. Daarom heb ik na gedacht en heb ik besloten dat ik eigenlijk helemaal niet meer verliefd op haar ben maar dat ik eigenlijk verliefd ben op het idee verliefd op haar te zijn. Ik voelde mij geniaal toen ik met deze conclusie kwam. Zo geniaal dat ik haar een berichtje heb gestuurd en haar dat heb uitgelegd en gezegd heb dat we dus best weer vrienden zijn kunnen. Zij stuurde mij een berichtje terug dat zij het ook erg moeilijk heeft met alles wat ik haar verteld heb en dat zij zich niet voorstellen kon dat ik inderdaad van mijn verliefdheid af ben. Ik heb geprobeerd haar (en waarschijnlijk ook mijzelf) ervan te overtuigen dat dat wel zo is.

Het verdriet liet niet na en ik dacht erover na wat zij gezegd had. Zij had het hier ook moeilijk mee en het is een raar gevoel/idee dat ik al zo lang gevoelens voor haar heb. Zij zei dat ze nooit iets in de gaten gehad heeft. De hele avond heb ik hierover nagedacht en uiteindelijk besloten haar één allerlaatste bericht te sturen om haar weten te laten dat ik begrijp dat zij het hier moeilijk mee heeft. Ik heb haar beloofd haar verder met rust te laten en af te wachten of zij ooit weer contact met mij zal opnemen. Ik wil haar de rust geven en de vrijheid om alles te verwerken.

Ik dacht dat ik hier zelf ook vrede mee kan vinden als ik maar sterk genoeg ben om geen contact meer te zoeken. Later vannacht gingen weer allerlei gedachten in mij om en ik weet niet meer wat ik ervan denken moet.
Eerder de afgelopen dagen heb ik haar een aantal keren in mijn berichten geschreven dat ik het begrijp dat zij mij niet leuk vind, dat ik gehoopt had dat zij mij leuk kon vinden enz. In haar antwoorden is zij hier helemaal niet op in gegaan en ik dacht bij mezelf "waarom kan zij niet gewoon zeggen dat ik haar type niet ben, dan kan ik het accepteren en verder gaan". Ik had zo gehoopt dat zij mij dat zeggen zou zo dat er duidelijkheid is. Zo als gezegd heb ik dus weer veel na gedacht. Plotseling had ik de gedachte dat het misschien een soort van Zelfbescherming voor haar is dat zij geen contact meer wil. Zij zit een een moeilijke situatie met haar huwelijk en dan kom ook nog eens ik en vertel haar dat ik al 5 jaar verliefd op haar ben. Natuurlijk is dat het slechtste timing dat er bestaan kan. Ik begon dus alles nog eens op een rijtje te zetten en hoe meer ik hierover nadenk hoe meer de gedachte logisch klinkt dat zij gewoon afstand voor zich zelf wil en helemaal niet zo als zij zegt zo dat ik over mijn verliefdheid heen kan komen. Misschien vind zij mij toch leuk maar kan op dit moment dat zij in een zo moeilijke situatie zit dat gewoon niet erbij hebben. Misschien is zij bang voor zich zelf. Ik dacht waarom zegt zij niet dat zij mij niet leuk vind? Ik herinner mij één keer in het verleden dat ik al in mijn eerdere blog beschreven had, 1 maart 2010. Toen appten we zo ongeveer de hele dag met elkaar en op een bepaald moment 's avonds zei ik haar dat mijn vrouw al een beetje zuur kijkt...jaloers werd dus. Ik zei tegen haar "maak je da niet druk over, want wat zou een vrouw als jij nou van een man als mij willen" haar antwoord destijds was "het kan raar lopen in de liefde"...nou weer terug denkend hieraan begin ik weer hoop te krijgen. Hoop dat wij ooit toch samen kunnen zijn...maar mijn grote vraag blijft nou : MAAK IK MIJ ALLEEN MAAR ZELF GEK?