Heb vandaag weer gewerkt, mijn zaterdagsbaantje. Het ging wel aardig. Beetje lol maken met de collega's. Maarja. Nu is het weer zaterdagavond. Ik mis haar zo verschrikkelijk. De ene keer gaat het best met me, de andere keer weer totaal niet. Ik zit gewoon met zoveel onbegrip... Het is gewoon allemaal zo kut. Heb sinds het uit is ook al wel de nodige pakjes sigaretten opgerookt, terwijl ik normaal enkel in het weekend af en toe een keer rook. Zo'n sigaretje helpt me wel even door de zorgen heen te komen. Maar het is en blijft de realiteit. Net heb een vriend me opgebeld of ik wat kwam drinken bij hem. Ik heb mijn vriendengroep al 7 weken niet meer gezien, nouja vrienden ...jongens waar ik altijd mee optrek. Bij hen kan ik niet terecht met dit soort dingen.. Ze zullen vast zeggen dat ik me aanstel en dat er genoeg andere "chikkies" zijn, etc. En dan daarbij ...dan gaan ze er de hele tijd over zeiken en daar heb ik al helemaal geen zin in.... Ik ga denk ik zo maar eerst even mijn haar doen, even beneden wat drinken en dan op het fietsje naar die vriend toe.. Al 6 weken hang ik thuis op de bank verdrietig te wezen ......daar ben ik tot op heden nog niets mee opgeschoten. Uitgaan, daar heb ik nog geen behoefte aan denk ik.. Gewoon het besef dat je nu eigenlijk gewoon weer opnieuw op zoek moet gaan naar een meisje. Een meisje waar je nu nog helemaal niets voor kan voelen .......Het is allemaal zo raar ...het WAS zo fijn, en zo vertrouwd ....nu zit ik hier ...met een onopvulbare leegte van binnen......

Ik weet het niet meer mensen ....Ik weet nu dat het niet alleen Kelly is waardoor ik zo van slag ben, maar dat het vooral de onzekerheid over mezelf is. Zoals ik heb voorgenomen ben ik vandaag weer naar school gegaan. Ik moet dan eerst anderhalf uur met de trein naar Nijmegen. In deze anderhalf uur ben ik al wel 100x doodgegaan. Ik zit zo met mezelf in de knoop. Ik weet het niet meer. Ik durf niet eens meer de stad in .....in schaam me voor mezelf ....bij mij is de ldvd ..eigenlijk maar een bijkomstigheid .......Ik ben niet zo sterk als jullie ...als Ram6 of iemand anders... ..Jullie kunnen me denk ik ook niet helpen....

Wat is het leven toch kut ... ....Hoe kan ik nu verdomme verder?? ...Het lukt gewoon allemaal niet meer zonder haar. Het is gewoon verrot.... ...Ik heb al en VETTE achterstand voor mn nieuwe opleiding en ik heb nu absoluut niet de motivatie om deze recht te trekken .....Verdomme ...mn hele leven gaat zo naar de klote .........en zij ........nouja....

Nouja ik heb geprobeerd om even niet op deze site te gaan, maarja het is een automatisme geworden de laatste weken.

Ik heb de knoop doorgehakt en ga morgen na twee weken afwezigheid weer naar school. Hier thuis zit ik overdag ook maar alleen en sla ik weer over op het piekeren ...en als dit, als dat, etc. Daarbij heb ik nog de nodige achterstand opgelopen met mijn studie.. die ik graag wil overbruggen.

Maar weetje... ik weet niet of jullie dat ook zo hebben ..Maar vooral de laatste tijd ..de laatste week zijn bij mij echt de ochtenden het allerzwaarste. Dan mis ik haar ook weer heel erg. Dan sta je op... en denk je (tenminste ik dan).. verdorie, weer zo'n lange kutdag voor de boeg.... ik mis de puf om aan de dag te beginnen ...Ik heb geen zin om andere mensen te zien of te spreken .......

Beste lotgenoten,

Vanochtend heb ik een gesprek gehad met een paragnost. Dit gesprek heeft me zoveel goed gedaan. Maargoed.. haar heb ik ook verteld van deze site. Ze zei me: "Mark, helpt het je wat?" ...Ik zei: "Nee, dat niet. Eigenlijk is het meer een soort van automatisme aan het worden de laatste dagen, om maar ergens mee bezig te zijn" Ze zei toen dat je op dergelijke sites vooral over verdriet, pijn en narigheid van anderen van lotgenoten leest ...waardoor je in veel gevallen er alleen nog maar kutter over gaat denken... Maar wees eerlijk voor jezelf, verandert er bij jullie iets door steeds op deze site aanwezig te zijn? ...Voor mij persoonlijk trekt het me denk ik alleen maar in een negatievere spiraal....

Mn moeder zegt dat ik dit alleen niet kan verwerken. Bijna vier weken zit ik nu al tot aan de grond. Ik denk dat ik het allemaal niet meer aankan. Ik ben altijd erg onzeker van mezelf geweest. Nu maakt mijn moeder vandaag een afspraak met een kennis die paragnost is ..daar moet ik morgen gaan praten. En misschien moet ik me wel ergens laten behandelen .....

Ik vind het allemaal gewoon niet leuk meer....

Dit lijkt me het beste toch?