Na zes jaar gelukkig geweest te zijn,zonder ook maar eens ruzie te maken.Leert mijn vriendin haar biologische vader kennen,na 26 jaar komt meneerke zijn verantwoordelijkheid opnemen.Na al een paar weken belooft hij haar al het goud op de wereld. Na drie maand wordt ik al genegeerd,ik besta niet meer. Algauw wordt er van alles gepland om de verloren tijd in te halen mat haar pa,en ik versta het ergens wel.Het lijkt mij ergens wel normaal,ik laat gewoon betijen. Na een tijd is ze bijna niet meer thuis,en blijft ze al eens bij haar paatje slapen. Meer en meer voel ik de lege plaats naast mij in bed.De eerste harde woorden vallen na zes jaar,ik moet het maar begrijpen. En ik begrijp het noodgedwongen. Tot op de dag dat ze zegt dat wij uit elkaar aan het groeien zijn en dat ze verliefd geworden is op een neef van haar nieuwe familie.Ik ben kapot en gebroken;maar wens haar veel geluk toe. Na 2 dagen valt ze alweer huilend in mijn armen,en dan valt uiteindelijk de waarheid,al een jaar heeft ze een relatie met haar vader.Nu ben ik terug bij haar,en ik probeer mijzelf wijs te maken dat hij haar gemanipuleerd heeft om haar te misbruiken,omdat zij zo graag bij die familie wilde horen. En nu zijn er alweer problemen,want zij wil hem blijven zien als vader,terwijl het toch maar een geile smeerlap is.Hij had haar zelfs gezegd dat hij al verliefd was toen ze vijftien was,toen hij haar eens gezien had,hoe blind kan men zijn. Iedereen zegt tegen mij ga daar weg,je gaat daar aan kapot gaan en eerlijk gezegd denk ik dat ook. Ik denk van mezelf dat ik knettergek ben