Al bijna 15 maanden is het voorbij tussen mij en de liefde van mijn leven. En nog steeds voel ik me klote. We hadden een relatie van bijna 2 jaar waarvan we bijna een half jaar samenwoonden. Hij heeft mijn kijk op het leven veranderd. Hij kende mij... En toen we gingen samenwonen en we allebij niet goed in ons vel zaten (hij een andere baan kreeg, die hij niet trok) werd het een ramp.)

Na veel ruzies en sluimerende gevoelens van kwaadheid en onbegrip ging het uit. We zien elkaar nog elke week. Beetje gezelling hanging outen... En telkens hoop ik dat het weer goed zal komen. Hij is de eerste waar ik aan denk als ik wakker word en de laatse als ik ga slapen. Hij heeft zijn leven echt weer opgepakt. Nieuwe baan (waar hij zich volledig in stort) maar geen relatie. Heeft hij geen tijd en zin meer in. En ik neem geen initiatieven meer. Mijn weekenden hou ik open in de hoop dat hij wilt afspreken en andere nieuwe dingen wil ik niet doen want die kan ik dan niet met hem delen.