Weet je waar ik nu echt niet tegen kan, is dat het al bijna een jaar geleden is, dat hij besloot, nadat hij vreemd was gegaan er een punt achter te zetten. Na een toch wel lange en haast depressieve tijd gaat het eindelijk stukken beter.
Maar toch mis ik hem. Ik hou via hyves, en meer van dat soort sites, alsnog in de gaten hoe het gaat met hem en zijn inmiddels sprekend op mij lijkend nieuwe vriendin.
Waarom heb ik nog steeds die behoeftes? Waarom wil ik het zo graag weten? Ik heb toch alleen maar mezelf ermee? Ondertussen zijn er genoeg nieuwe jongens voor mij geweest, maar ik wil het gewoon nog niet, ik heb geen zin in een nieuwe relatie. Ik wil niet nog een keer meemaken wat ik tot nu toe heb meegemaakt!

Ik heb het helemaal gehad. Nu ook weer, hij loopt dingen over me te vertellen die totaal niet waar zijn, maar hij raakt me nog steeds.
Waarom kan ik niet gewoon verder met me leven, elke keer als het goed gaat, gebeurt er weer iets. Ik wil nu gewoon het los laten maar iets in mij houdt het vast, en ik wil dat niet meer! Ik wil ook weer verder kunnen gaan, net als hij schijnt te doen, Ik wil dat hij uit me hoofd gaat, ik weet ondertussen dat hij helemaal niks waard is geweest, En dat doet zo piijn, ik heb iets aan iemand gegeven die nu opeens geen respect meer voor mij heeft, Ik wil mijn verhaal kwijt aan iemand die me hierin herkent.

Het is alweer 5 maanden uit nu, en ik heb een behoorlijk lange periode gehad dat het gewoon lekker ging. Maar de laatste paar dagen zit hij weer in me hoofd. Vorige week kwam ik hem tegen en ik deed wat hij van me had gevraagd, verder gaan met me leven en hem dus met rust laten. Zo gezegd zo gedaan, ik heb hem die aandacht die avond niet gegeven en deed me eigen ding. De volgende dag kreeg ik een mailtje van hem, hoe het met me ging. Waarom stuur je me een mailtje, wanneer je eerder tegen me zegt we moeten verder met ons leven? En sinds dat mailtje, wat ik overigens niet heb beantwoord, voel ik me slecht.

Ik wil niet meer, ik kan niet meer, ik loop zo beetje de hele week nu te huilen, ik kan nergens meer van genieten, ik ben kapot!
ik wil zo ontzettend graag iets van hem horen, het knaagt aan me dat hij gewoon verder kan en gaat. waarom kan ik dat niet ? Gedachtes maken me kapot, me humeur is ver te zoeken, ik kan het gewoon niet meer opbrengen om te glimlachen, normaal te blijven doen, het enigste wat ik kan doen is huilen tot ik er bij neerval, ik moet hem vergeten, maar ik wil het niet, ik kan die jongen niet los laten en ik wil het ook niet,..
Hoelang moet ik zo nog doorgaan?
Ik heb helemaal niks van contact met hem, en ik wil dat zoo ontzettend graag he.

Ik voel me steeds beroerder, waarom kan ik nou gewoon niet bij hem zijn. Waarom doet hij zo koel, en kan hij me op deze manier negeren? Ik ga dood van binnen. Het word steeds zwaarder om door te blijven gaan zonder hem. Ik kan het niet en ik wil het ook niet. Ik heb hem nodig, als ik nou alleen maar weer contact kon krijgen met hem. Ik dacht dat ik al ver op weg was om hem te vergeten, maar nu ik hem heb gezien en hij zo rot deed. Het is nog een lange weg te gaan, en als ik eerlijk ben wil het niet. Ik wil hem zoo graag terug, waarom kan ik niet bij degene zijn van wie ik het meest hou, waarom heeft mijn ware mij deze pijn aangedaan?