Ik kreeg gisteren een mailtje van een vriendin, die ik verteld heb over mijn twijfels en mijn onzekerheid wat hem betreft. Ze gaf me het advies om nog eens met hem te praten, hem duidelijk te maken dat hij of voor mij kiest of mij helemaal laat gaan, zodat ik, als hij niet voor mij kiest, mijn leven weer op kan pakken en er voor mezelf echt een punt achter kan zetten. Onzekerheid kan een mens echt kapot maken, dat merk ik nu heel goed. Vannacht lag ik wakker, me af te vragen waarom hij niet gesmsd had gisterenavond, er spookte vanalles door mijn hoofd, ik zag hem voor me met een ander, droomde er vannacht zelfs over en toen ik vanmorgen wakker werd en mijn telefoon aanzette had hij toch nog een berichtje gestuurd. Hij zegt ook steeds dat hij voor mij kiest en dat we het nu rustig aan doen (dat was vooral mijn idee), maar dit is voor mij niet rustig aandoen. We leven een beetje langs elkaar heen, hij bespreekt of verteld bijna niks tegen mij, ik moet alles achteraf horen. Hij is opzoek naar een huis, maar mij betrekt hij daar totaal niet bij, wel een heleboel andere mensen en dat doet me pijn.

Ik kan niet meer, ik ben kapot. Soms kan het maar beter helemaal over zijn. Hier word ik zo onzeker van, ik kan alleen maar huilen, huilen en me afvragen wat hij nou eigenlijk wil. Ik zou willen dat ik er een punt achter kon zetten, maar ik kan het niet want aan de ene kant wil ik nog zo graag verder met hem.
Hij denkt dat we het beter maar rustig aan kunnen doen, maar dat maakt me juist kapot en zo onzeker. Ik vind het prima om het rustig aan te doen, maar als dat betekent dat we elkaar helemaal niet zien, alleen maar smsen en bellen, wat hebben we dan aan rustig aan doen? Ik heb het idee dat ik hier maar een beetje zielig op hem zit te wachten, terwijl hij lekker verder gaat met zijn leven, maar misschien is dat ook weer niet zo hoor.

wanneer stopt dat huilen eens en die pijn? Bijna iedereen hier wil zijn ex terug, ondanks alles wat fout is gegaan. Ik hoor daar natuurlijk ook bij en ik kan hem terug krijgen als ik wil, maar ik moet wel bijna alles opgeven wat ik leuk vindt. En het gekke is dat ik nu nog meer verdriet en pijn heb dan toen ik dacht dat het helemaal over was (al deed dat ook verschrikkelijk veel pijn). Ik loop al dagen te huilen, voel me zo onzeker, hoop op een sms en als ik die dan krijg is het altijd een rot sms. Ik mag niet meer met die ene vriend omgaan, want die is volgens hem verliefd op mij, ik mag niet meer zonder hem gaan stappen, want wie weet wie ik dan tegenkom, bla bla bla. Ik word er gek van, maar waarom kan ik er dan niet gewoon een punt achter zetten? Hem uitlachen en zeggen dat hij de pot op kan? Nu heb ik toch ook niks aan hem?

Nou, daar ga ik dan. Nog een blik in de spiegel, mijn glimlach op, schouders recht, een paar slokken wijn en stiekem een schuine blik naar mijn gsm (net of iemand het zou zien als ik mijn gsm oppak en er jankend naar ga zitten kijken). Zie er al dagen tegenop, 'gezellig' gaan eten met mijn familie. Plaatsje naast mij zal natuurlijk niet leeg zijn, maar zou het net zo goed wel kunnen zijn. Maar er zijn meer 'lege' plaatsen, die van mijn vader, die er al voor de 8e keer niet meer bij is en er ook nooit meer bij zal zijn. Die van de oudste zoon van mijn zus, die ze van haar ex man al jaren niet meer mag zien. Jee waar zit ik nu eigenlijk om te huilen, ik kan nog gewoon verder met mijn leven, een man tegen komen waar ik heel gelukkig mee word. Mijn moeder niet meer, mijn zus kan die verloren jaren met haar zoon ook nooit meer inhalen. Tranen weg, ik moet me niet aanstellen, zonde van mijn make-up. Al doet het stiekem toch wel erg veel pijn.

Ik zie zo op tegen de kerstdagen en oud en nieuw. Ik weet dat hij gewoon gaat feesten en plezier maken zonder mij en ik kan het niet zonder hem, het doet nog steeds veel te veel pijn. Ik heb nergens plezier in en stiekem zit ik te zoeken naar foto's van hem op de site van het cafe waar hij altijd zit en natuurlijk vind ik foto's van hem met een meid, wat misschien heel toevallig is en niks betekent, maar zo verschrikkelijk veel pijn doet. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen en hoe ik de tijd door moet komen.