Lieve mensen,

Wat heb jij geleerd van je laatste relatie?

Als het stil wordt in je hoofd, de pijn verdwijnt naar de achtergrond, de steken in je buik worden minder. Je op een ochtend wakker wordt en hij/zij niet de eerste is waar je aan denkt. Je merkt dat je open staan voor een nieuwe liefde, je begint lanzaam te flirten en voor je het weet kom je hem/haar tegen..een nieuwe liefde..

Ga je het anders aanpakken? Ben je voorzichtiger? Loop je weg etc.

Ga je het anders aanpakken of ga je zoals je laatste liefde met je ogen dicht en spring je..

Mijn woorden, mijn gedachten, mijn angsten en mijn liefde..

Ik zit hier in een prachtige locatie in Ibiza met hem en vrienden. En voel me nu enorm verdrietig. Het is nu dinsdag 4 september en het is kwart voor 6 en iedereen is gaan slapen. Ik kan geen oog dicht doen, het is hier prachtig....
Maar denk toch dat ik stiekem en heel onbewust had gedacht dat het anders zou lopen met hem en ik. Hij oogt afstandelijker en weet zich geen houding aan te geven, ik voel het en daardoor trek ik me ook terug. Dus ik gedraag me ook zo.....koud, afstandelijk en met een attitude, “het kan me niet schelen”
Waarom gedraag ik me dan ook zo? Waarom kan ik niet als een normaal mens me gevoelens uiten? Waarom vind ik het uiten van gevoelens moeilijk? Is het dat als je je kwetsbaar openstelt, is dat een teken van zwakte in mijn ogen? Hier heb je mijn hart vol littekens, doe er mee wat je wilt, ik red me wel..

Hij doet daarnaast geen enkele moeite om dichterbij te komen. Ik kan niet zoals gewoonlijk het iedere keer het voor hem opnemen in mijn hoofd, hoe vaak moet ik hier nog mee doorgaan? Voordat we op vakantie gingen heb ik hem wederom de vraag gesteld mbt grijs gebied en weer zoals gewoonlijk kon hij er geen antwoord op geven. Ja hij vertelde me dat hij me meer ziet dat ie verliefd op me is, mij speciaal vindt en dat ik het mezelf alleen maar moeilijk maak. Je bent niet te begrijpen, je bent niet te peilen, hoor ik hem zeggen. “Ben ik wel! Wil ik het liefst keihard schreeuwen. Doe gewoon meer je best wil ik het liefst schreeuwen
Ik kan niet meer wachten op die ene bevestiging van hem. Ja ik weet dat ik een speciaal plekje bij hem heb maar blijkbaar niet speciaal genoeg om die ene belangrijke stap te nemen....

Deze week in Ibiza moet een mooie afsluiting zijn in onze 'vriendschap/relatie' van 9 jaar, ik kan hier niet meer mee doorgaan, ik kan hier niet iedere keer verdrietig over zijn en aan mezelf gaan twijfelen..Blijkbaar ben ik dus niet speciaal genoeg voor hem? Dat doet pijn, ik vecht al jaren op bevestigingen van de mensen waar ik van hou. Je bent de mooiste, je bent de knapste, je bent de leukste, je bent de grappigste. Ja..ik hou van je, Dat is wat ik wil horen. Voed me met deze woorden. Voed me met je liefde..

Je kan iemand niet dwingen om je leuker te vinden, dan kan niet maar wat ik wel kan is mezelf uit deze emotionele pijnlijke situatie uithalen. Ik vind het steeds moeilijker om een vriendschap of contact, of hoe je het ook wil noemen met hem te behouden want ik wil meer en iedere keer als ik hem zie en gebeurt er niets. Ik moet dit gaan afsluiten, want ik doe mezelf er alleen maar pijn mee. Het tijd voor mij om afscheid te nemen en hem te koesteren in een mooie herinnering....

Ik vind het ontzettend moeilijk om afstand of zelfs afscheid van hem te nemen. Hij was altijd mijn maatje geweest. Ik had toch altijd stiekem gedacht en zelfs verwacht dat we bij elkaar hoorde. We matchen, we snappen en begrijpen elkaar. Dus het is heel moeilijk voor mij om nu te beseffen dat hij er niet meer zo over denkt en mij alleen ziet als een vriendin en niet meer.
Alhoewel ik vorig jaar hier anders mee zou omgaan, heb ik besloten dat ik niet langer op dezelfde manier met hem door kan gaan, ik wordt constant geconfronteerd met zijn afwijzing. Waardoor mijn demonen en verstopte herinneringen van vroeger weer worden bloot gesteld. De pijn, hartzeer en de obsessieve drang om vast gehouden te worden. HOU VAN ME! Uiteindelijk wil ik dat hij van me houdt en tegen me zegt dat ie niet zonder me kan.
Het doet vreselijk veel pijn als je heel graag bij iemand wil zijn, dat je graag vast gepakt wil worden door die gene maar hij weigert iedere manier van lichamelijke contact of affectie.
En weer wordt ik er van bewust dat hij die gevoelens niet deelt en mij niet op die manier ziet. Hoelang moet ik hier mee doorgaan? Na 9 jaar waarin ik mezelf heb opengesteld zijn we nog geen stap verder. Nog steeds bevind ik mezelf in een grijs gebied en ik kan het niet meer. Het doet echt teveel pijn, ik mis hem..ik mis de man waarvan ik dacht dat ie wellicht van mij zou kunnen worden maar hij zal nooit van mijn zijn en ik nooit van hem.