Na drie maanden dacht ik dat ik het achter me had gelaten. Ik ben gelukkig, heb een actief leven, was weer een beetje aan het daten. Ik dacht echt dat ik onze relaties achter ons had gelaten: het was een mooie tijd, maar er komen betere tijden aan met een ander.

Een tijdje terug hoorde ik via-via dat het uit is tussen hem en zijn nieuwe vriedin. Lekker voor hem!, dacht ik. Het voelde goed om te weten dat wat ik met hem had meer voorstelde dan wat zij hadden.

Ik heb het recht niet meer. Ik mag nog wel naast je zitten op de bank, met je praten, met je lachen. Maar je aanraken, even in je been knijpen, door je haar aaien of even knuffelig op schoot komen zitten, daar heb ik het recht niet meer op.

Ik mag je nog wel bellen, sms'en en met je praten, maar alles moet verbaal. Ik mag niet meer met je flirten, tegen je knipogen of kopjes aan je geven. Ik mag je nog drie zoenen geven op de wang, terwijl we dat nooit deden. Nu moet het. Zelfs de twee-armige knuffel mag niet meer. ik heb al het recht daar op verloren.

Ik heb nooit gedacht dat ik rituelen nodig zou hebben om mezelf over een kerel heen te zetten. Ik dacht dat ik een paar dagen zou huilen, mezelf bij elkaar zou rapen en weer verder zou gaan met het leven. Die paar dagen heb ik inderdaad gehuild, maar daarna was het niet meteen klaar. Er was namelijk nog hoop. En hoop doet leven. Ik geloofde werkelijk dat hij het in een opwelling had uitgemaakt. Dat hij nog bij zou draaien. Dat hij me vreselijk zou gaan missen. Dat hij me weer in zijn armen zou nemen en me opwarmen, zoals hij dat altijd deed. Dat hij weer stapel verliefd op me zou zijn.

De hoop was overal te zien. In de lieve smsjes die hij stuurde. In het feit dat hij nog met me op vakantie wilde, hij wat met wilde gaan drinken en ik zijn trenchcoat nog mocht blijven lenen omdat anders toch niemand hem nog zou dragen. Maar die hoop was er niet echt. Het was mijn liefhebbende hart die al die tekens van liefde zag. "Je doet alleen maar zo lief omdat je je schuldig voelt, en medelijden hebt!" stuurde ik hem in een verdrietige bui "kan het dan echt niet meer goed komen?". "Moest lang nadenken over antwoord. Het is over, komt ook niet meer goed?¢‚Ǩ¬¶ Lief doen komt niet alleen door medelijden en schuldgevoel, maar ook omdat ik je nog steeds wel lief vind, maar dat is gewoon niet genoeg. Kus." antwoordde hij.