Vandaag even gaan zweefvliegen. O jeetje, +3g krachten, daarmee verzet je echt wel eventjes je zorgen.. maar daarna.. geland.. een groot gat.. ik wou je zeggen wauwwww,maar je was er niet.. je was er niet en zult er ook nooit meer zijn..

Daarna een gigantisch groot gat.. het enigste dat ik nog kon was languit in het gras gaan liggen.. écht ik was kapot.. in 1 miljard stukjes verscheurd mijn hart..

Jij de coole, geen emotie na de breuk terwijl je vroeger mij zo graag zag.. ik versta het niet meer.. waarom ben ik verlaten.. wat heb ik misgedaan

Het begin van onze relatie was zo zalig, we voelden ons lekker vrij, voelden elkaar aan.. waren verliefd..
Maar stilletjes aan begon ik je als vanzelfsprekkend te aanschouwen, je stond er altijd voor mij, altijd paraat, altijd aandachtig als ik iets zei..
Waardoor ik waarschijnlijk minder en minder moeite voor je deed en we evolueerden naar een bijna broer/zus relatie..
Nu is het gedaan en de pijn is bijna niet te harden.. Ik was vergeten hoe sterk mijn verliefdheid op jou was.. en die komt nu als een mokerslag in men gezicht terug..

Dag Eva,

Dag Eva,

Hier zit ik dan, buiten in de zachte avond zon. Vraag met niet waarom ik deze brief schrijf, ergens om mijn gevoelens wat af te schrijven zeker. Misschien stuur ik hem je op, ik weet het nog niet. Ik ben gisteren eens gaan uitwaaien in Nieuwpoort en een beetje gaan nadenken. Het was best nog wel een aangename zomeravond. Ik was daar ook aan het nadenken over onze afgesprongen relatie en ergens denk ik dat we in basis dezelfde persoon zijn, maar ik denk dat ik deze persoon niet altijd heb laten zien. Ik weet niet waarom, misschien mij wat afgeschermd zeker.