ik lees net de blog van zonnestraaltje (ga voor je zelf) en dacht: verrek zo'n iemand was/ben ik...
zo was ik ook bezig in m'n relatie, was er niet aan toe..
was constant aan het piekeren en twijfelen, was eigenlijk bezig met onze relatie kapot te maken...
heb "ons" geen kans gegeven, kleineerde onze relatie...
ik deed net of hij veel meer om mij gaf dan ik om hem (was het achteraf niet andersom?) dat ik bang was om hem te kwetsen..
maar was vooral bang mezelf kwetsbaar op te stellen en zelf gekwetst te worden...

nu weet ik waar ik mee bezig was, weet ik dat ik veel meer van hem hou dan ik ooit toe heb willen geven...

pfff, dat was even schrikken... zie hier op de site iemand ingelog met "zijn nicknaam" maar na even verder kijken bleek dat hij het dus niet was..

heb als reactie op m'n brief aan hem alleen maar een smsje terug gehad... valt me aan de ene kant erg tegen van hem...
ja, ik heb hem (op advies ) nu wel geblokkeerd op msn, en de chat waarvan ik hem ken kom ik nu ook even niet...
maar hij heeft m'n telefoonummer, m'n mailadres... dus mailen, smsen of bellen kan gewoon... wil graag een duidelijker antwoord... iets overtuigends zodat ik verder kan

ik vermijd hem nu bewust... aan de ene kant is het beter voor mezelf nu... wil hem loslaten, verder gaan

had hem dus een brief gestuurd, uitgelegd waar ik mee worstelde tijdens onze relatie, dat ik hem maar niet kan vergeten, nogsteeds erg veel om hem geef, graag een tweede kans wil...

kreeg een smsje terug;

heb net je brief gelezen, het is niet dat het me niks doet maar ben nu met X en we hebben het leuk zo... kus

het is net of ik leeg ben nu, een halve zombie... kan me goed houden op de automatische piloot lachen en geintjes maken..
maar verder voel ik niks, kan zelfs niet erom janken... vreemd hoor

In mijn laatste blog schreef ik dat ik me niet meer wilde laten beinvloeden door hem. Dat ik me in zou stellen op een gewone vriendschap, niks meer niks minder.
Dat ik het idee dat het weer goed zou komen wilde laten varen, hem op dat gebied los wil laten..
en ik geloofde er zelf stellig in dat het me zou lukken, dat dat de juiste weg is...

maar sindsdien zijn m'n gevoelens weer helemaal omgedraaid..
wil het liefste alles op alles zetten, nog 1 poging doen om hem terug te krijgen..
ik kan er gewoon niet bij dat het echt over is tussen ons.
soms denk ik signalen te zien dat het wat hem betreft ook nog niet helemaal over is, ook al heeft hij nu een ander.

Het ging (en gaat eigenlijk nogsteeds wel) zo lekker met me.
Ben weer helemaal mezelf, lach weer, ben weer bijdehand op z'n tijd, heb overal weer zin in, denk niet de hele tijd meer aan hem/ons.

Het contact tussen hem en mij is weer goed, minder regelmatig en vaak als we gewend waren. Maar het is er nog, en het is goed zo.

De dagen dat ik hem niet spreek, dan kan ik het laten rusten.. accepteer ik het, heb ik rust in mezelf. Maar nu heeft hij vakantie en daardoor meer tijd om contact te zoeken. En dat verwart me toch weer. Van die kleine dingetjes, daar ga je dan weer iets achter zoeken.. Kan het nog goed komen?

Het ging zo lekker met me. Nog steeds wel eigenlijk, maar ik merk gewoon dat hij steeds vaker weer in mijn gedachten is.
Ik was erg wanhopig toen het contact tussen ons wegviel. Gelukkig is dat weer hersteld, en gaat het bijna weer als vanouds tussen ons. Eerder bespraken we alles, alleen nu probeert hij het zo min mogelijk te hebben over z'n nieuwe vlam.
Doordat het weer zo goed gaat, mn teleurstelling wat hem betreft onterecht bleek, denk ik weer veel aan hem. Heb weer een beetje hoop, zou hem denk ik graag terug willen.
En ik wil dat helemaal niet willen ;-)of toch wel?

Vanacht heb ik raar gedroomd.

Het gaat nogsteeds goed met me. Ik heb alleen een gedachte in mn hoofd, die me maar niet los kan laten..
Op de een of andere manier weet ik zo zeker dat we nog een tweede kans krijgen. Het is niet eens dat ik het heel graag wil... ik bedoel als hij me nu zou bellen of op de stoep zou staan, dan zou ik echt wel 5 x na moeten denken en een aantal dingen uitpraten, voordat dat weer aan de orde is...
Natuurlijk mis ik hem wel, en als ik puur op m'n gevoel afga, dan zou ik het in elk geval weer een kans geven..
Maargoed daar gaat het niet om, ik vind het zo raar dat ik er zo zeker van ben dat hij bij me terugkomt, vroeg of laat...