Ik heb haar vanavond gevraagd weg te gaan. Het zat er eigenlijk al een tijdje aan te komen. Op een gegeven moment moet je ook aan jezelf denken, toch? Je kunt toch niet blijven dreigen en niks doen.
Ze wil niet breken met die vent en ze wil mij niet kwijt. Twee walletjes, zeg maar. Ik wil haar ook niet kwijt, maar hoe meer en hoe langer ik erover denk, is het misschien meer mijn leven dat ik niet kwijt wil. Mijn lieve, lieve kleine meisjes. Wat moet ik nou?
Ik ben nog nooit zo bedroefd geweest als vanavond.

Lief

Ik raak je kwijt he? Je hart klopt niet meer voor mij. Je zit er wel maar je bent er niet.

Ik praat over veranderen, verbeteren. Ander werk? Ander mens? Zeg het maar. Maar ik weet niet eens of je nog wil.

Had ik maar en was ik maar. Dan was er nu niets aan de hand. Het spijt mij, maar jou niet meer.

Jij wil ruimte, een eigen agenda. Wel plezier, maar niet met mij. Al het negatieve, dat ben ik.

Ik was altijd schatje en liefje. Nu nog pop of snoes of helemaal niks. Wat moet ik nou?

Ik mis je lijf en je lieve kusjes. En ik ben zo bang. Bang dat ik onze meisjes mis.

Lief, waar ben je?