Het is nu een dik jaar uit tussen mij en mijn ex, maar nog steeds voel ik zoveel voor hem. Ik heb net een brief aan hem geschreven waarin ik hem vertel wat ik voor hem voel en hoe dankbaar ik ben dat ik hem in mijn leven heb mogen hebben. Ook staat er in dat ik niet meer boos op hem ben, dat ik hem niks kwalijk neem en dat ik hoop dat hij gelukkig is/wordt omdat ik hem het allerbeste gun. Dit verdient hij ook! En dat ik spijt heb van de fouten die ik heb gemaakt. (ik ben niet vreemd gegaan ofzo hoor).

Morgen mijn tweede verjaardag zonder hem. Ik voel me er heel erg dubbel in. Vorig jaar was het net uit en wilde ik helemaal niks aan mijn verjaardag doen. Nu merk ik dat ik het toch ook weer erg moeilijk vind. Ik wil proberen er een leuke dag van te maken, maar het gemis is nu ook weer extra groot. Ik zou er echt zoveel voor over hebben om hem erbij te hebben. Dit zijn de momenten dat ik hem gewoon echt verschrikkelijk mis. Zijn armen om me heen en een dikke verjaardagskus! Leuke dingen doen samen om het te vieren.

Ik wil niet meer elke keer zo verdrietig zijn en hem constant zo verschrikkelijk missen... Ik wou dat ik hem uit mijn hoofd kon zetten en me weer volledig gelukkig kon voelen. Maar elke dag weer wanneer ik hem zie word ik er weer aan herinnerd hoeveel ik van hem hou. Ik zou zo graag los willen laten maar ik weet gewoon niet hoe! Steeds weer die tranen en steeds weer die pijn. Ik ben er zo klaar mee! Waarom is het mij nou niet gegund om door te kunnen gaan en niet meer constant dat gat te voelen?

Hoi allemaal,

Hoe laat je toch in hemelsnaam iemand los waar je zo verschrikkelijk veel van houd? Mijn ex en ik zijn nu een jaar uit elkaar maar we werken samen en zien elkaar dus elke dag. En elke dag als ik hem zie word ik weer herinnerd aan het feit dat het voor mijn gevoel gewoon echt niet klopt dat we uit elkaar zijn. Ik word gek van mezelf!!!