vanmorgen stond ik op en dacht ik..nou we zijn effe uit shocktoestand..
tot de dag verder verliep..en daar was het weer.
huilen huilen huilen
why?
why in Godsnaam voor een vent die wenste dat ik morsdood tegen een boom knalde?
die helemaal niet zo lief was met zijn kids en soms ook niet met de mijne.
en ook heel soms niet met mij.
nou ja heel soms..
dat is het probleem. nu schijnen alleen maar de leuke herinneringen naar boven te komen. de leuke weekendjes, uitstapjes..
dus : huilen huilen huilen
belachelijk is het
het is allemaal precies niet reëel..

nadat ik in schocktoestand achterblijf is meneer in het reine met zichzelf gekomen ..
hij voelt zich na lange tijd weer helemaal ok en is in het reine met zichzelf over ons
IDIOOT

echt niet te geloven.
lange tijd. anderhalve maand.
dat zal wel zijn.
wel ik zal hem in het reine laten.
geloof me..
hij wil vrienden blijven... wel als ik dat zeker weet dan wil ik het NIET
nooit zal ie nog wat van me horen
nooit...

ik ben boos, verdrietig, in schock.. ik weet niet wat te voelen
en de boom waar hij me tegen wenste is nu wel heel aantrekkelijk (

hallo iedereen
ik ben hier al een paar dagen aan het lezen.
en veel dingen hebben me ook geholpen.
maar nu ik in schocktoestand ben wil ik ook schrijven...

na negen mooie maanden ging het uit tussen mijn vriend (exvriend) en ik een dikke anderhalve maand terug. hij wist het allemaal niet meer goed. het lag aan hem.
ondertussen nog sporadisch contact gehouden en zondag twee weken terug nog samen op de bank zitten huilen.
hij zou nooit iemand meer vinden zoals mij, hij hield teveel van me om geen contact meer te hebben en blabla