Voila, hij is net vertrokken met zijn laatste spullen. Dat had ik hem ook gevraagd, zodat ik ook verder kan met mijn leven. En ik heb mijn sleutels terug gevraagd. ik voelde me sterk, maar dan, zag ik de tranen in zijn ogen... Ik moet me erover zetten. Hij is ook heel hard tegen mij geweest, maar de liefde blijft. Alleen MOET ik verder, voor mezelf en nog veel belangrijker: voor mijn twee kleine meisjes... Als ik denk dat hij bij haar is, wordt ik misselijk, maar terug komen, dat kan ook niet. Daar is de wonde veel te diep voor...

Oh nee, het wordt weer moeilijk. de drang om te bellen of te smsen komt weer naar boven. Zondag heb ik hem gezien, heeft hij bij mij gezeten en stuurde nadien een smsje: Ik begin plots te beseffen hoe goed alles tussen ons zit. Ik zie je graag. xxx
Maar sindsdien, geen teken van leven meer.
En ik wil hem ook niet bellen, want dan denkt hij dat ik aan hem hang. Maar ik wil hem zo graag horen. Want als ik niet bel, gaat hij misschien denken dat ik hem vergeten ben en het me allemaal koude laat... Ik weet niet meer wat doen, maar ik mis hem zo