Na twee iets betere dagen was het vandaag toch weer zo'n rotte huildag; ik heb het nog steeds moeilijk met te accepteren dat onze relatie gedaan is. Volgens mijn ex vriend (wat klinkt dit woord vreselijk) was hij al langer niet meer gelukkig, heeft hij nog wel veel geprobeerd, heeft hij signalen gegeven dat we uit elkaar groeiden... maar nooit heeft hij er eens over willen babbelen. Natuurlijk was er de laatste maanden veel stress (voornamelijk met zijn werk) en heb ik hem daar zo goed mogelijk in proberen bij te staan.

Gisteren had ik dan met mn vriend (waarmee ik 10 jaar een relatie had en die onze relatie verbroken heeft voor een andere) afgesproken om afspraken te maken ivm het scheiden van de inboedel die we samen gekocht hadden tijdens de jaren. Een enorm zware klus voor me om alles zo te halveren waar we samen aan en voor gewerkt hadden... Het schoot bovendien niet erg goed op als ik al vlug de indruk kreeg dat het allemaal te doen was over zoveel mogelijk (financieel) naar zich toe te trekken.

Na 10 jaar heeft mijn partner mij verlaten voor een andere... Ik voelde een maand geleden zelf aan dat er dingen mis waren; doch hij vertelde me dat hij twijfels had en zelf problemen maar dat er geen ander in het spel was... Ik heb hem zo goed mogelijk bijgestaan hoewel dit zeer moeilijk was omwille van de afstand die hij plots tussen ons gecreëerd had...Ik was immers plots onzeker over onze mooie toekomst die ik in gedachten had. Echter twee weken geleden ben ik er achter gekomen dat hij in werkelijkheid er al een tijdje een relatie of verhouding met een andere op na hield.