Zoals in vorige berichten duidelijk is geworden dat ik bang ben voor de toekomst. Nog een tweetal weken en mijn "wederhelft" is echt weg en begint een nieuw leven met iemand anders... De laatste weken leven we samen, maken we geen ruzie en hebben al veel goede gesprekken met elkaar gehad. Ikzelf ben zeer rustig gezien de situatie, zou de medicatie daarvoor iets tussen zitten ?

Ik zal haar missen, zal zij dat ook doen met mij ?

We zijn bijna half augustus, nog een aantal weken en ze is echt weg. Mijn vrienden zeggen me allemaal dat ik dan pas het "hoofstuk" zal kunnen afsluiten. Ik ben echt bang voor wat komen gaat, een bijna 14 jaren lange gewoonte "afleren"...

De eerste week van augustus zit er op, nog een aantal weken en t' is echt zo ver, dan is is ze weg, op naar een nieuw begin. Al mijn vrienden zeggen dat dit het moment zal zijn waar ik tot rust zal komen en terug echt plannen gaan maken voor de toekomst. Ik zit hier alleen achter de pc, muziekje op, maar zij is niet, die eenzaamheid maakt me echt gek, hoop dat dit in de toekomst betert. Iedereen zegt dat ik zoveel mogelijk het huis uit moet, maar je kan toch niet elke avond vrienden gaan lastig vallen voor een babbel of terrasje ?

Ik ben vandaag voor de eerste maal in weken terug plannen aan' t maken voor de toekomst, iets dat we normaal met ons twee deden.. Sommigen hebben me de raad gegeven om nu eens dingen te gaan doen die al gepland waren, maar uiteindelijk door omstandigheden er nooit van gekomen zijn.

Het wordt inderdaad tijd dat ik aan mezelf ga denken, en niet meer aan haar en alles in vraag ga stellen... Ik vind het wel raar dat de weinige momenten die we thuis nog samen hebben toch niet slecht aanvoelen. Het is natuurlijk als ze dan weg is dat de weerbots komt...

We zijn nu bijna een maand verder, nog tot einde augustus "samen" wonen. Eigenlijk in die maand nog geen keer ruzie gehad. Deze morgen werd het me even teveel : ze lag naast me en had enorm behoefte om haar eens vast te nemen. Heb haar dat gevraagd met een rare blik als gevolg.... Ze vertelde me dat ik de laatste dagen haar gemoed serieus ondermijnde en dat ik teveel inspeelde op haar geest. Ze vond zelf dat ze voldoende deed om mekaar te ontlopen : laat wegblijven, vroeger vertrekken naar het werk.....

De relatie met mijn wederhelft is na iets meer dan 13 jaren afgelopen.... Zij heeft er een punt achter gezet, omdat er problemen waren waar we niet uitkwamen. Samen hebben we een zeer mooie tijd achter de rug, veel van de wereld gezien... Maar nu is het sprookje ten einde. Ik zag in haar de vrouw waar ik mijn verdere leven met verder wou, wat tegenwoordig zeer raar klinkt. Wij waren samen van op 't school, ik heb nooit anders gekend dat onze relatie, wat het nu zeer moelijk maakt om alles te verwerken.