Gister hem weergezien.
Afgesproken op het strand.
Hij kwam aanlopen met een gezicht op onweer en ogen zo zwart als kolen.
Ik maakte wat grapjes om de sfeer wat op te lichten.
Nors beende hij en op hoge snelheid.
Mijn oude hond met z'n artrose poten en ik met m'n halve longen er hijgend achteraan.
Meestal verfrist het strand en is het er mooi, gister hing er een vies mistje er geen briesje dat moeite deed de zaak wat te verhelderen.
Na een half uur, kwam een stoel in zicht, vraag me altijd af of zo'n ding dan aangespoeld is of dat iemand hem helemaal daar naartoe heeft gesjouwd.

Oh hoe ellendig kan iemand het hebben?
Dacht de man van m'n dromen gevonden te hebben
HIj was zo warm, zo lief, zo attent.
Ik heb echt gehuild, van geluk.
Na zoveel jaar, dan toch eindelijk!
En hij accepteerde me, zoals ik ben.
En ik ben nogal wat, in de zin van dat ik al 3x kanker heb overleefd.
Geloof me, dan vind je jezelf niet de meest aantrekkelijke partij.
Na 6 maanden ... bleek ik borstkanker te hebben.
Weer terugde hel in, die ik al zo goed ken.
Ga maar door met je leven, laat mij maar, zei ik tegen mijn lief.
Ik wil je leven niet zo negatief belasten.