Tja, dat vraag ik mezelf iedere dag opnieuw af. Hoe kan het over gaan als je zoveel van iemand hield. Ik weet wel dat ik eerst los moet komen. En als ik denk dat ik de breuk heb geaccepteerd merk ik dat ik me afvraag wat ze nu doet. Of ze alleen is. Of dat ze alweer met iemand anders zal zijn. Dat ik wil belen of smssen. En dat doe ik dan niet omdat men zegt dat dat niet goed is als je verder wilt. Maar ik heb soms het gevoel dat ik helemaal niet verder wil zonder haar. Klote is dit zeg. Ik verkies de pijn van de relatie om de mooie momenten te herbeleven. Waarom doen mensen dat.

Ik begin meteen met een dedicht zonder mezelf even voor te stellen.
Ik ben GJ, 39 jaar en vader van een dochter van 6. In 2006 is de relatie met de moeder van mijn dochter verbroken. Ze heeft een persoonlijkheidstoornis en dat is de voornaamste oorzaak geweest van het stuklopen van de relatie.

Zacht breek je mij
Het besef komt te laat
Jij kan er wat van
Manipulatie
Maakt mij kapot
Want jij doet wat je doet
En ik ga mee in je spel
Ik wou dat ik kon zeggen
Nu is het genoeg
Ik wou dat ik tegen je kon schreeuwen
Ik speel je spel niet meer mee
Ik wou dat je kon inzien
Het verdriet dat je me aandoet
Mijn hart dat stilaan breekt
Terwijl de tranen blijven stromen
Mijn kracht is op zijn einde
Terwijl de gedachten blijven komen
Ik wou dat je kon inzien
Wat het met me doet
Ik wou dat je kon weten
Wat je met me doet
Ik wou dat de tranen zouden stoppen