Iedereen verteld me maar dat de enige manier om succesvol met ldvd om te gaan, is door het te accepteren voor wat het is, en door het de ruimte te geven om pijn te doen.
Allemaal heel mooi verwoord, en ik zie er de waarheid ook wel van in, alleen is dat een situatie die nu al een 8tal maanden aan de gang is, en ik zie er niet veel verbetering inkomen, ondanks al die acceptie en pijn die de ruimte krijgt. Telkens wanneer ik iets buitenhuis doe, is er constant die angst dat het gesprek op mijn ex vriendin terecht komt, of wanneer ik iemand zie voorbijgaan die ook maar een beetje op haar lijkt, is daar meteen ook die angstreactie... het is allemaal zo vermoeiend!

Gelukkig weer een opwaartse periode sinds mijn vorige dagboeknotitie. In ieder geval al hartelijk bedankt voor degenen die de vriendelijkheid hadden te reageren.
Het rottige aan ldvd lijkt me niet zozeer dat je je ex nog intenser graag gaat zien, maar dat je jezelf minder graag begint te zien. Plotseling ben je niet meer het hoofdpersonage in je leven, maar een bijpersonage in het leven van je ex, dat vrij bruusk uit de serie werd geschreven. En dan, tenmidden van die periode van verdriet, moet je weer op zoek gaan naar jezelf, wat het zo fantastisch maakt om de hoofdrol te mogen spelen in je eigen leven.

De meest bekende zin die ik de afgelopen tijd heb gehoord is 'je moet het wat tijd geven'. Welnu, het is nu ongeveer 8 maanden gedaan met mijn vriendin en nog steeds heeft het blijkbaar niet genoeg tijd gehad, nog steeds komen die gedachten en gevoelens terug met de emotionele intensiteit die ze acht maanden geleden ook al hadden. Daarna is er dan meestal weer een kleine opflakkering die enkele uren duurt om vervolgens weer in neerslachtigheid te hervallen. Ik zit vast in een vicieuze cirkel om de simpele reden dat ik geen manier vind haar uit mijn gedachten te krijgen