Nu zit ze me al de hele tijd te smsen en me de hele tijd uit te schelden en mij de schuld te geven van het einde van onze relatie. (ze vergeet dat het zij was die mij bedroog en beloog) Ze geeft me zelfs de schuld van de trauma's die de kinderen het laatste jaar opgelopen hebben...
Alsof het mijn schuld is dat ze met meerdere mannen een relatie aangaat (waaronder haar oom) en ze blijft me valselijk beschuldigen van mishandelijng van Bryan (mijn oudste stiefzoontje, dat kind heeft zijn moeder al met meer mannen gezien in zijn leven dan dat ik vrouwen gehad heb). Ik begrijp minder en minder dat ik ooit zielsveel van zo een vrouw gehouden kan hebben en begin te aanvaarden dat een depressie onvermijdelijk was voor mij.

Ik was nog maar pas klaar met mijn vorig blogje te posten of hopsa, daar gaat de telefoon... Opnieuw haar, is het omdat ze voelt dat ik de hoop opgegeven heb en afstand aan het nemen ben? voelt ze dat ze mij eindelijk aan het verliezen is, dat ze te ver gegaan is? of is het gewoon ijdelheid en wil ze haar speeltje terug?
Ik heb er geen flauw benul meer van en begrijp haar nog minder dan voorheen...
Ik weet niet meer wat hiervan te denken, kan iemand me raad geven of me helpen dat te plaatsen?

zoals je misschien al weet heb ik zondag een eind gemaakt aan het constante spelen met mijn hart, ik was het moe om op het ene moment haar lover te zijn en het andere een last omdat ze liever met een ander ging.
maandag heb ik haar terug gezien en getracht een antwoord te krijgen op de vraag waarom ze dat deed met mij, en toen ik merkte dat ze niet wou antwoorden daarop heb ik haar de huid volgescholden en gezegd wat er al een tijdje op mijn lever lag. (héhé, voelde goed aan ) maar het gekste moet nog komen, de dag erna (dinsdag) belt ze me op alsof er niets gebeurd was en bleef ze een kwartier leuteren over de domste dingen, ik begreep er niets van (nu nog altijd niet).

Mijn hart is leeg en mijn ogen vol tranen, soms van verdriet en soms van opluchting.
Het ene moment voel ik een berusting opkomen over mijn beslissing, en het volgende moment wil ik naar de telefoon grijpen of in de wagen springen om haar te zeggen dat ik het zo niet bedoelde, dat het slechts een schreeuw om begrip van haar kant was. Ik zit hier nu, in een leeg huis (gelukkig maar tot zondag) met een leeg hart en vol vragen, vragen over waarom het zo moest lopen, waarom ik het ene moment haar liefste was en het volgende moment een last, waarom ze met mijn hart bleef spelen maar vooral, was het wel de juiste beslissing die ik nam? Mijn hoofd zegt me van ja, maar mijn hart schreeuwt het uit van niet, het wil die warmte terug, de warmte van die liefde die ik er zondagavond uit gerukt heb. Maar ik moest, het kon zo niet verder, eens moet je die eerste stap zetten naar genezing, ook al duurde het bij mij bijna een jaar eer ik het aandurfde om die te zetten. En zolang ik die liefde daar liet zitten, kon het niet helen, dus zit er nu een gapend gat waar ooit een warm gevoel huisde. Ik zit vol van verdriet, over wat had kunnen zijn en over wat er allemaal gebeurd is. maar dat helpt me geen stap verder, en daar is het waar ik heen moet, verder. Verder met mijn leven, verder naar de toekomst, een illusie armer en een lidteken rijker. Ik hoop dat ik sterk genoeg ben zondagavond als ik haar zie wanneer ik onze dochter ga halen voor mijn week. Ik ben al eerder gevallen voor haar op dat moment, om enkele dagen later terug een kater te hebben als ze mij van die roze wolk duwt omdat ze weer eens niet meer weet wat ze nu eigenlijk wil.

vanavond probeer ik het, om vijf uur moet ik mijn dochtertje afzetten voor de week dat ze bij haar mama gaat verblijven en ik ga proberen te zeggen dat ik haar niet meer wil horen of zien tot zondag als ik mijn dochter ga halen voor mijn week.
het zal moeilijk zijn, want ze zit nog steeds diep in mijn hart (ook al zijn we al 11 maanden uiteen, maanden waarin we soms een koppel waren en ze soms een ander had).
Maar ik moet dit stoppen of ik ga er aan kapot, zo kan ik het niet meer aan, telkens die hoop dat het deze keer wel goed zal gaan en telkens weer een gebroken hart...
Mijn hart is in het laatste jaar al meer gebroken dan in de rest van mijn leven ( da's al veel gebeurd)en ik ga langzaam kapot, psychisch en fysiek...