Hoi allemaal,
Het doet me goed jullie verhalen te lezen, ik wil mijn verhaal ook met jullie delen. Wat meer dan een jaar geleden leerde ik een jongen kennen, die meteen mijn hart inliep. Het voelde alsof ik hem al veel langer kende, ik was meteen verliefd. En naast die verliefdheid was een dieper gevoel, een gevoel van verbondenheid. Het klikte goed tussen ons, we konden overal over praten en het voelde meteen vertrouwd.

Maar deze jongen had een verhaal. Een paar jaar geleden verloor hij zijn ouders en zijn vriendin waar hij mee samenwoonde bij een auto-ongeluk. Ik had al snel door hoeveel pijn en verdriet er nog in zijn hart leefde. Hij was er tot hij mij leerde kennen mee omgegaan door te werken en steeds maar weer doorgaan, en was nooit meer echt close met iemand geweest. Al heel snel kreeg ik een diep respect voor hem, om hoe hij in het leven stond na wat hem was overkomen. We werden steeds closer, en hoe dichter wij bij elkaar kwamen, hoe meer er in hem loskwam. Onverwerkt verdriet, een gevoel van vreemdgaan naar zijn overleden vriendin. Als ik dacht aan zijn ouders en aan haar, dan voelde ik dat het goed was wat we deden. Het was een stimulans om het niet op te geven. Ik was er voor hem, ik begreep dat ik niet teveel van hem kon verwachten en wilde alles vooral veel tijd geven. Hij zei dat hij nooit meer echt iets gevoeld had bij een meisje, hij zag zelf in dat hij aan het begin stond van een proces van verwerking waar hij nog niet aan toegekomen was. En hij wilde de stap nemen samen met mij. En ik met hem. Een paar maanden hadden we veel contact met elkaar, ik voelde me geweldig bij hem. We hadden lol en er was zoveel warmte. Maar ik voelde ook zijn pijn. Hij woonde nog in het huis waar hij met zijn vriendin woonde, en besloot een huis voor zichzelf te kopen. En in dat proces wat veel in hem losmaakte glipte hij langzaam maar zeker mijn vingers uit. Hij kon zijn gevoelens niet goed plaatsen, hij werd bang voor de intimiteit, en tijdenlang bleef hij me naar zich toetrekken en dan weer van zich wegduwen. Het ene moment waren we heel close en het volgende moment trok hij het niet om me te zien. Ik begreep hem, maar ik ging er aan onderdoor. het enige wat ik wilde was bij hem zijn. Dit ging een paar maanden zo door, op een gegeven moment bestond ons contact eigenlijk alleen nog uit bellen en smsen. Ik zei tegen hem dat ik het niet trok om zo close met hem te zijn maar hem nooit te zien. Dat ik bij hem wilde zijn, hem wilde zien, met hem wilde lachen en wilde huilen, naast hem wilde staan. En toen werd het contact minder. Het werd me duidelijk dat hij er nog niet klaar voor was zijn hart te geven, en dat ik hem moest loslaten. Hoeveel pijn me dat ook deed. We hadden een paar weken geen contact, daarna zocht ik weer contact, ik wilde weten hoe het met hem ging. Maar hij reageerde niet meer op me. Hij zei dat hij geen behoefte meer had aan contact. Er kwam een enorme hoeveelheid pijn en verdriet in me los. Ik miste hem ontzettend. Dit is nu een paar maanden geleden, en ik heb in die tijd geen contact meer met hem opgenomen, en ook niks meer van hem gehoord. Ik heb eventjes iets met iemand anders gehad maar dat werd niks, het hielp me wel om hem los te laten.